Dziecko w sztuce od XVII do XIX wieku

02.06 , 12:00

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

W kulturze europejskiej wizerunek dziecka pojawił się stosunkowo późno, bo dopiero w okresie średniowiecza. Popularnym wizerunkiem był wówczas mały Jezus. Później w dziełach religijnych i alegorycznych umieszczane były nagie putta – pucołowate półnagie aniołki.

Portrety konkretnych dzieci przyniósł dopiero renesans. Były to głównie wizerunki dzieci z rodów panujących, jak np. Portret królewicza Władysława Zygmunta Wazy (Władysława IV) i wysoko postawionych dworzan. Dzieci wychowywane były wówczas przez opiekunów, często poza domem rodzinnym, do którego wracały po ukończeniu siódmego roku życia. Część z nich nie dożywała tego wieku.

W 1762 roku wydano w Paryżu dzieło Jana Jakuba Rousseau Emil – czyli o wychowaniu, podkreślające wagę rodziny, kontaktów matki z dzieckiem i miłości macierzyńskiej. Dzieło spotkało się z krytycznym przyjęciem, ale od tego czasu datowana jest zmiana modelu wychowania i wzrastanie dzieci w domu rodzinnym.

Pod koniec XVIII i w XIX wieku zamawiano również liczne portrety dzieci pochodzących z wyższych sfer. Dzieci chłopskie i żyjące w miastach ukazywane były na tle pejzażu i w scenach rodzajowych.

 

Spotkanie poprowadzi dr Anna Myślińska z Działu Malarstwa

2 czerwca 2019 r., godz. 12, Muzeum Dialogu Kultur, Rynek 3, wstęp wolny

 

Na zdjęciu:

Autor nieokreślony

Portret Antoniny Olszowskiej, poł. XIX w.

olej, płótno, 62 x 51 cm

MNKi/M/1790