Wielobarwny, realistyczny widok miasteczka włoskiego o zachodzie, latem w dzień słoneczny. U dołu kompozycji - na pierwszym planie zacieniony plac miejski z fontanną-studnią (wodopój miejski) z licznym sztafażem ludzkim. Po stronie lewej oraz prawej - kilkukondygnacyjne kamienice z witrynami sklepów w przyziemiu. Na drugim planie w centrum obrazu - wysokie, częściowo oświetlone schody ukazane w perspektywie, wiodące do wejścia do katedry zbudowanej na zboczu wysokiej góry. Bardzo dekoracyjna, mozaikowa fasada zachodnia kościoła lśni w promieniach słońca; podobnie okazale i świetliście wygląda wieża zegarowa przy południowo-zachodnim narożu fasady. Ponad świątynią, wysoko - w oddali stromy, skalisty wierzchołek góry z basztą pojedynczą na jednej ze skał. U góry lica - błękitne, czyste niebo z niewielkimi obłokami w górnej partii.

Katedra w Amalfii to obraz, który powstał w ostatnim okresie twórczości Gierymskiego, kiedy malarz miał już za sobą długą drogę artystyczną. W tym okresie jednym z jego głównych wyzwań stało się światło. Malował więc przeniknięte nim wnętrza, ale także widoki miejskie i zatopione w nich pałace i kościoły. Zwykle były to przedstawienia precyzyjne, choć nie do końca fotograficznie dosłowne. Światło wydobywało w nich architektoniczne detale, a barwy skąpane w słońcu stawały się jasne, świeże, a przez to jeszcze bardziej dekoracyjne. Wydaje się, że sam proces tworzenia sprawiał artyście wielką radość. Widać to w prezentowanym obrazie, pełnym intensywnego światła, nasyconym kolorami, gdzie pośród mnóstwa szczegółów składających się na codzienne życie kryje się szczególny urok południowego miasta.