Kielich na płaskiej, kolistej stopie, z wysokim, rozszerzającym się ku górze, fasetowanym trzonem i zaokrągloną u nasady czaszą, zdobioną u dołu kulistymi fasetami, a przy krawędzi ornamentem z podwieszona girlandą, można uznać za wyraz przemian związanych z obyczajem biesiadowania. Łączy on w sobie nową formę (przede wszystkim niewielki rozmiar) z odniesieniem do dawnej tradycji - rytowany na czaszy napis, odwołuje się do zwyczaju wznoszenia toastów. Toasty, czy inaczej – zdrowia, spełniano podczas hucznych spotkań, zaczynając od uhonorowania nimi Rzeczypospolitej, króla, następnie najznamienitszych gości, przemawiając i wykrzykując Niech żyje!. Podczas zabaw imieninowych wznoszono zdrowie solenizantów, a na weselach – nowożeńców. Każdą biesiadę kończył zazwyczaj toast Kochaymy się!. Toastom towarzyszyło picie alkoholu z kielichów – fletów, kulawek i kielichów wiwatowych o dużych pojemnościach. Jednak na przełomie XVIII i XIX wieku, kiedy przyjęcia nie były już tak wystawne i tak częste, specyfika naczyń stołowych uległa zmianie. Coraz powszechniejsze były w użyciu serwisy, czyli komplety naczyń o zbliżonych formach i dekoracjach, w skład których wchodziły niedużych rozmiarów kielichy – takie jak ten ze zbiorów kieleckich.