Białe popiersie młodej kobiety. Na długiej szyi odchylona do tyłu głowa z długimi, falującymi, zaczesanymi do tyłu luźnymi puklami włosów spływającymi na kark i ramiona z wpiętymi w nie na różnych długościach pojedynczymi kwiatami. Twarz kształtna, pociągła; łuki brwiowe wysokie, pod nimi pod półprzymkniętymi powiekami oczy bez opracowanej gałki, nos mały, lekko zadarty, usta pełne.

Sygnatury: wewnątrz od spodu ciemnoszara podszkliwna swastyka, niżej w półkolu napis SKAWINA; na brzegu wyciśnięta sygnatura rzeźbiarza: H.Hochman.

Henryk (Heschel) Hochman (1881-1943), artysta urodzony w Lublinie edukację artystyczną rozpoczął w Warszawie w pracowni Pawła Rozena, następnie studiował rzeźbę na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (1900-1906) i w Paryżu, w pracowni Auguste'a Rodina. Po powrocie do Polski zamieszkał w Krakowie, a następnie przeniósł się do Tarnowa. Był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka” oraz Stowarzyszenia „Rzeźba". Hochman był uczniem i przyjacielem Konstantego Laszczki. Przyjaźnił się też z malarzem Julianem Fałatem, u którego bywał gościem w Bystrej Śląskiej.  Tworzył rzeźby w alabastrze, marmurze, brązie, fajansie i innych rodzajach ceramiki. W jego twórczości dominowały portrety (Juliana Fałata, Olgi Boznańskiej, A. Mickiewicza) choć sięgał także do tematów symbolicznych (Żyd Wieczny Tułacz, Marzenie).