Mistrzowski, oparty na kontrastach, światłocieniowy modelunek, mocno podkreślony rys psychologiczny wyrażający się w skupionym, uważnym spojrzeniu św. Józefa i lirycznej wręcz czułości Marii tulącej Dzieciątko to cechy dominujące w prezentowanym obrazie. Uwagę zwraca też dwojaki rodzaj światła pełniącego ważną rolę zarówno formalną jak i treściową. Światło „ziemskie”, promienie zachodzącego słońca oświetlają partie pejzażu, zaś światło „boskie” spływa z otwartych niebios na Świętą Rodzinę. Efekt ten „wyjmuje” jakby główną scenę ze świata realnego, jednocześnie jednak główne osoby dramatu związane są z owym światem poprzez dodanie im realiów codzienności (pasterski kij i słomkowy kapelusz św. Józefa, czy uprząż osiołka). Wszystkie wymienione tu cechy wskazują na niebywałą wręcz, artystyczną erudycję autora prezentowanego obrazu.

Jego autorstwo przypisane zostało na podstawie licznych cech stylistycznych Johannowi Lissowi. Urodził się on w 1597 r. w Oldemburgu, na północ od Lubeki, zmarł pomiędzy 1629 a 1631 r. w Wenecji, najprawdopodobniej podczas zarazy. Pierwszym jego nauczycielem był ojciec – malarz szyldów herbowych pracujący w służbie książąt Holsteinu Podczas krótkiego życia odwiedził największe artystyczne ośrodki Europy poznając i kształcąc się na malarstwie najznakomitszych mistrzów. Jako młody, początkujący artysta wyjechał do Haarlemu, następnie do Antwerpii i Amsterdamu, gdzie zetknął się z dziełami Pietera Paula Rubensa i Jacoba Jordaensa. Kolejne lata spędził w Paryżu, Wenecji, Rzymie, by znów powrócić do miasta dożów. W Italii poznał tajniki malarstwa Caravaggia, Tycjana, Tintoretta, Fettiego. Wszystkie te doświadczenia przetworzył i zespolił tworząc własny styl, pozwalający sytuować go w czołówce niemieckich malarzy I ćw. XVII w.