Naczynie pokryte jest drukowaną, kobaltową, zróżnicowaną walorowo, gęstą arabeską roślinną złożoną z giętych w różnych kierunkach ulistnionych gałązek i stylizowanych, fantazyjnych, drobnych kwiatów kilku rodzajów.

Datę wprowadzenia w Ćmielowie druków miedziorytniczych do zdobienia fajansu ostatecznie precyzuje rachunek rozchodu na operację fabryki fajansu, zachowany w Archiwum Szczuczyńskim z lat 1849-1850. Podane tam zostały kwoty, jakie wydano na drukarnię, pensje fabrykantom, farby, blachy miedziane sztychowane z zagranicy sprowadzane i na miejscu robione i odnowione oraz na różne szczegóły.., jak blachy heblowane wraz z kosztami podróży do Białogonu. Franciszek M. Sobieszczański w trakcie zwiedzania wytwórni ćmielowskiej w 1851 roku odnotował fakt wykonywania dekoracji na fajansach: Widziałem oddzielną izbę, w której młode dziewczęta na raz wypalonych naczyniach kolorowe wzory drukują. Wszystko to z niewypowiedzianą szybkością się tu odbywa przy śmiechach i bardzo wesołym humorze tej swawolnej gawiedzi.

Okres, w którym w fabryce ćmielowskiej produkowano naczynia fajansowe z dekoracją drukowaną był stosunkowo krótki w dwustuletniej działalności wytwórni. Nie mniej przez ponad trzydzieści lat ich produkcja musiała być znaczna, o czym świadczą dość licznie zachowane zabytki. Oprócz półmiska, w muzeum kieleckim przechowywane są jeszcze dwa talerze i waza z identyczną, „tapetową” dekoracją.

Ekspozycja stała, Galeria Malarstwa Polskiego i Europejskiej Sztuki Zdobniczej.