Jan Klemens Branicki herbu Gryf (1689-1771) - hrabia na Branicach, Ruszczy i Tykocinie, był jedynym synem wojewody podlaskiego Stefana Mikołaja Branickiego i Katarzyny z Sapiehów. Sprawował funkcje miecznika wielkiego koronnego, hetmana polnego koronnego (1735 -1752), hetmana wielkiego koronnego (1752), kasztelana krakowskiego, wojewody krakowskiego od 1746, chorążego wielkiego koronnego w latach 1724–1746, starosty brańskiego, starosty mościckiego (1744), prezesa Komisji Wojskowej Koronnej. Był jednym z największych polskich magnatów XVIII wieku i ostatnim męskim przedstawicielem rodu Branickich herbu Gryf, właścicielem 12 miast, 257 wsi i 17 pałaców. Został odznaczony hiszpańskim Orderem Złotego Runa.

Portret przedstawia w półpostaci mężczyznę w sile wieku na ciemnym tle rozjaśnionym tylko w okolicach twarzy. Model zwraca się lekko w lewo spoglądając wprost przed siebie. Ma pełną twarz z rumianymi policzkami i podwójnym podbródkiem, bystre granatowe oczy, podwinięte wąsy i podgoloną siwiejąca czuprynę. Magnat przybrany jest w pancerz zbroi i narzucony na nią purpurowy płaszcz spięty na prawym ramieniu podłużną, ozdobną zapinką. Przez zbroję przeciągnięta jest błękitna wstęga orderowa. W prawej wzniesionej dłoni dzierży wysadzaną kamieniami buławę.

Obraz pochodzi z mienia podworskiego Halpertów w Jeleńcu w dawnym powiecie Opatów.