Stefan Dąbrowski (1849-1909)  ukończył Gimnazjum Realne w Warszawie, a w latach 1868-1870 studiował na wydziale matematyczno-przyrodniczym Szkoły Głównej. Trudności materialne spowodowały przerwanie przez Dąbrowskiego studiów i podjęcie pracy urzędnika w Banku Polskim. Karierę urzędniczą porzucił w 1891 roku z powodów patriotycznych, kiedy Bank przekształcony został na Państwowy Bank Rosyjski. 
Już jako człowiek dojrzały postanowił poświęcić się sztuce, pobierając lekcje u Franciszka Wastkowskiego – kolegi z Banku Polskiego i pejzażysty. Rysunku uczył się również u Kazimierza Alchimowicza. Malował pejzaże: morskie, górskie, nizinne i leśne, bujne wnętrza ogrodów gospodarczych i nastrojowe zaułki miast, charakteryzując przedstawiane tematy ściszoną poetyką oraz grubym, impastowym położeniem szerokich smug barwnych. Budował monumentalne studia chmur, wynosząc obłoki do rangi bohaterów kompozycji. Zajmował się realistycznym malarstwem portretowym, tworzył również autoportrety.

To jeden z dwóch autoportretów Stefana Dąbrowskiego w zbiorach MNKi. Został namalowany ok. 1890 roku. Przekazała go w darze w darze dla muzeum wdowa po wnuku Stefana Dąbrowskiego – Janie Henryku Dąbrowskim (1914-1979), kolekcjonerze i darczyńcy kieleckiego muzeum.