Wobec braku sygnatury i autorskiego datowania, który nie dziwi z uwagi na bardzo osobisty charakter wizerunku, czas powstania portretu Anastazji Hadziewiczowej, określony został na podstawie daty ślubu, który miał miejsce 12 stycznia 1835 roku, w Kolegiacie Wszystkich Świętych w Krakowie. Wśród licznych portretów, namalowanych przez Hadziewicza, Portret żony w stroju ślubnym, jest szczególny. Nie tylko z uwagi na modelkę. Ta znakomita kompozycja łączy w sobie niebywałą, artystyczną biegłość i erudycję z wrażliwością i umiejętnością oddania nie tylko zewnętrznych rysów twarzy, ale także warstwy psychologicznej. Ujęta w półprofilu, młoda kobieta, sportretowana została z książką. Umieszczenie jej na portrecie, jest z pewnością celowe nie tylko treściowo, ale jak można przypuszczać, przede wszystkim formalnie. Uzasadnia ona opuszczenie wzroku, które poprzez ukrycie oczu przydaje wizerunkowi szczególnie tajemniczy wyraz. To owe w zasadzie niewidoczne oczy, skupiają uwagę widza, budzą ciekawość, intrygują. Akcentują też intymność wizerunku, jego bardzo osobisty, uczuciowy wręcz charakter. Łagodna, pełna skupienia, ale i lirycznej nastrojowości twarz, namalowana została niemal tak, jak rafaelowskie Madonny. To podobieństwo nadaje portretowi mistyczny wręcz charakter. Formalnie, w prezentowanym portrecie daje się także zauważyć podobieństwo do innych dzieł mistrza włoskiego renesansu. Warto w tym miejscu wskazać Portret kobiety w welonie – La velata z Galerii Pallatina we Florencji. Malując wizerunek ukochanej kobiety, dążył Hadziewicz do przyjętego przez siebie ideału piękna, którego kanon stanowiły dla niego właśnie dzieła Rafaela. Perfekcyjnie namalowana przeźroczysta materia koronkowo-tiulowego welonu, której ciepła kolorystyka znakomicie harmonizuje z oliwkowym tłem, stanowi popis artystycznego kunsztu artysty.