Wobec braku autorskiego datowania, czy też innych źródeł pozwalających precyzyjnie datować autoportret, jego czas powstania określony został w przybliżeniu na podstawie wieku artysty. Jak w wielu innych wizerunkach własnych, także i tu widoczne jest dążenie artysty do oddania rysu psychologicznego. Zwrócony trzy czwarte w stronę widza, patrzy uważnie, a skupienie, widoczne zwłaszcza w oczach, zdaje się odwzorowywać wnikliwą obserwację własnych rysów. Twarz modelowana jest miękkim światłocieniem, partie zacienione nieco chłodniejsze, na nich, cieplejszymi i jaśniejszymi tonami wydobywane są światła. W obrębie powiek, na skrzydełkach nosa i na małżowinie ucha, światła podbite są ciepłymi, różowymi tonami. Podobnie modelowana jest ręka w wykwintnym geście spoczywająca na piersi i dla podkreślenia wykwintności owego gestu otoczona misternie malowanym, koronowym mankietem koszuli. Tu jednak więcej jest kontrastów, przez co

szczupłej, o długich palcach dłoni, nadał artysta więcej wyrazu, i sprawił że stała się ona równie ważnym elementem kompozycji. Wizerunek namalowany jest na neutralnym, ciemnym tle, delikatnie, dla uniknięcia zbyt mocnych kontrastów, rozjaśnionym przy krawędzi twarzy.