Układ kompozycji z grupami postaci rozmieszczonymi na kilku planach rozległego krajobrazu to typowe rozwiązanie dla wielu obrazów Kostrzewskiego. Charakterystyczna dla artysty jest także nieco karykaturalna maniera, przerysowanie w oddaniu postaci zwłaszcza pierwszego planu; podkreślona została ich ekspresja, zróżnicowane pozy i gesty stosowne do obrazowanej sytuacji. Z pieczołowitością i drobiazgowością odtworzone są też stroje poszczególnych osób. Całość rozgrywa się, jak wspomniano na tle rozległego krajobrazu o silnie zróżnicowanych planach, zamkniętych zarysem łagodnych wzgórz i szerokim pasmem nieba pokrytego różowymi obłokami podświetlonymi zachodzącym słońcem. Środek kompozycji, z delikatnym przesunięciem w prawo, wypełnia wijąca się rzeka, która łączy poniekąd zobrazowane wątki tak, że tworzą one wspólną narrację. Na pierwszym planie ukazał artysta krępego mężczyznę w surducie i podającego, zapewne sprzedającego mu rybę, kilkuletniego chłopca; przy nich namalowany został mężczyzna w drobiazgowo oddanym, ludowym stroju, z wysokim kapeluszem, palący fajkę i bacznie przyglądający się transakcji. Nieco głębiej kobieta w czerwonej, chustce, klęcząca przy cebrzyku i obierająca rybę, u jej boku raczkujące małe dziecko. Na przeciwległym brzegu namalował artysta dwóch mężczyzn brodzących w wodzie i łowiących ryby w sieć, nieco bliżej prawej krawędzi obrazu ukazany jeszcze jeden mężczyzna z wędką. W głębi, po lewej stronie kompozycji na łące ukazani są dwaj mężczyźni i pasąca się krowa. Scena ta, niezwiązana z głównym tematem obrazu, znakomicie obrazuje jednak sielski nastrój wsi. Kompozycja, namalowana jest lekko, z dużą finezją. Znakomicie opracowana została partia zieleni, zwłaszcza szuwary na pierwszym planie i monumentalne drzewa w głębi. Sposób ich namalowania znakomicie łączy drobiazgowość przywołującą skojarzenia z manierą mistrzów niderlandzkich, na których twórczości kształcił się Kostrzewski, z prowadzoną podczas studiów plenerowych własną obserwacją przyrody i zachodzących w niej zjawisk.

Wszystkie wymienione tu elementy, zarówno rozbudowana, narracyjnie ujęta anegdota rodzajowych scenek rozmieszczonych na tle zróżnicowanego krajobrazu z charakterystycznymi grupami wyniosłych drzew, jak i użyte środki malarskie są typowe dla twórczości Kostrzewskiego i potwierdzają autorstwo obrazu. Zastrzeżeń nie budzi także sygnatura. 

Obraz namalowany został, jak wskazuje sygnatura w 1864 r., czyli w najlepszym okresie twórczości Kostrzewskiego, gdy artysta skupiony był głównie na twórczości malarskiej, porzuconej w latach późniejszych na rzecz rysunku i karykatury.