W XIX wieku w sztuce polskiej, w czasie niewoli istniał nurt w malarstwie ukazujący ważne dla narodu polskiego miejsca oraz zabytki, które miały przypominać o świetności kraju z czasów przedrozbiorowych. Jednym z takich artystów, który zajmował się taką tematyką, przedstawiał zabytki z zewnątrz jak i zarówno ich wnętrza był Saturnin Świerzyński (1820-1885). Swoimi pracami wpisywał się w aktualnie panujące trendy, a jednym z takich dzieł jest płótno pochodzące ze zbiorów Muzeum Narodowego w Kielcach ukazujące opactwo benedyktynów w Tyńcu pod Krakowem (obecnie jest to jedna z dzielnic Krakowa, znajdująca się w zachodniej części miasta). Obraz ten jednym z dwóch znanych przedstawień tego leżącego na wzniesieniu nad Wisłą opactwa. Drugie, o rok późniejsze i mniejszych rozmiarów znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie. Oba obrazy są kompozycyjnie oraz kolorystycznie zbliżone. Obraz z kieleckiej kolekcji ukazuje zakole Wisły z otaczającymi je po obu stronach skalnymi wzniesieniami. Na jednym z nich, po prawej stronie, wśród skał i porastających wzniesienie drzew znajduje się średniowieczne opactwo benedyktynów, którzy w to miejsce przybyli w XI wieku. U jego stóp, po prawej stronie część obwarowań wzniesionych w późniejszym czasie. Pośrodku Wisły, na bliższym planie znajduje się dużych rozmiarów piaszczysta mielizna po lewej stronie porośnięta licznymi krzewami. Na lewo od opactwa, wgłąb obrazu, rozciągają się pola oraz wzniesienia. Na jednym z nich widać górujący nad okolicą klasztor kamedułów na Bielanach. Nad całością rozciąga się jasnobłękitne niebo, częściowo zasnute obłokami, prawa część pokryta ciemnoszarymi chmurami zwiastującymi deszcz. Pejzaż ożywia sztafaż, który artysta porozmieszczał na rzece oraz na brzegu i łąkach sąsiadujących z zakolem rzeki.