Franciszek Żmurko był w swoich czasach niezwykle popularnym malarzem kobiet. Większość z jego kobiecych portretów ma podobny charakter. Przedstawiane niewiasty zwykle bywają zmysłowe i namiętne. Dama wśród skał to nieco inny obraz. Jego główną bohaterką również jest kobieta, ale jakże różna od znanych z innych prac malarza. Choć oddalona od widza i będąca niejako sztafażem w górskim krajobrazie, stanowi jednak centrum kompozycji. To na niej skupia się wzrok widza i to nie tylko dlatego, że stanowi mocny, odbijający się od jasnych ścian,akcent kolorystyczny. Kobieta intryguje i zaciekawia. Ubrana w czarna suknię, pod czarną parasolką trzyma w ręku białą kartkę, zapewne list, w zadumie spoglądając przed siebie. Siedzi na rozpostartym na ziemi czerwonym pledzie, który jest kolejnym mocnym akcentem kolorystycznym, jedynym utrzymanym w ciepłych barwach. Niewielkich rozmiarów obraz porusza i przemawia, wprowadzając widza w tajemniczy i melancholijny świat. Powstał zapewne w plenerze - w Ojcowie, w Dolinie Prądnika, w konkretnym miejscu, które malarz znał i w którym bywał. Żmurko nie omieszkał poinformować o tym, umieszczając pod swą sygnaturą naniesioną czerwoną, jak pled na którym przysiadła kobieta, farbą nazwę Ojców i datę 1889. Dokładnie w tym samym zakątku, na tle tego samego potężnego masywu białych wapiennych skał z charakterystyczną szczeliną, umieścił dwa lata później kilkuletniego chłopca. Ten wizerunek zatytułowany Ojców - Chłopiec na tle skał znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie.Warszawskie muzeum jest również właścicielem rzadkiego w twórczości Żmurki pejzażu przedstawiającego podobny wycinek ojcowskiej przyrody. Żmurko zwykle umieszczał bohaterki swych licznych prac we wnętrzach odzwierciedlonych drobiazgowo lub częściej szkicowo, umownie. W tym przypadku tło stanowi jednak natura, co może wskazywać, iż malarz buduarów był wrażliwy również na jej piękno.