To jeden z wielu obrazów Stanisława Kamockiego ukazujący rozległy pejzaż z okolic Sandomierza. Tereny te zdawały się być dla malarza nieustającym źródłem inspiracji, gdyż wielokrotnie kierował tam swoje kroki podczas swych artystycznych wędrówek. Ich owocem były obrazy przedstawiające samo miasto i okolicę w zmieniających się warunkach – w różnych porach roku i dnia, a co za tym idzie w zmieniającej się kolorystyce i oświetleniu.  Omawiany obraz to podobnie jak wiele innych kompozycji malarza  daleka panorama o przewadze horyzontalnych układów linearnych  widziana z  wysokiego punktu widzenia, w tym przypadku  pagórka, na którym malarz ustawił swoją sztalugę bezpośrednio na polu, wśród  wysokiego gotowego już do zbiorów zboża o wyraźnie zarysowanych dorodnych kłosach. To one widnieją na pierwszym planie po prawej stronie obrazu. Jeszcze bliżej widza ze zboża wyłania się kępa szkicowo zarysowanych drobnych kwiatów rumianku. Zielone drzewo, zapewne gruszy, widoczne po lewej stronie rośnie w zagłębieniu terenu i widoczne jest  z góry.  Za nim na kolejnym planie pojawia się ciemnozielony krzew.  Te elementy wykadrowane z pejzażu wypełniają znaczną część powierzchni obrazu.  Przez to dalsze plany są cofnięte i jakby spłaszczone. To częsty zabieg stosowany przez malarza. Zielone pagórki schodzą w stronę Wisły,  której wąski jasny pas zaznaczony został wysoko pod linią horyzontu. Po drodze napotykają na wioskę z krytymi strzechą chałupami  leżącą w zagłębieniu terenu wśród drzew. Po drugiej stronie rzeki dalej ciągną się zielone tereny ograniczone przez wąski pas szarobłękitnego nieba. Naturalny koloryt z przewagą zieleni, żółcieni i błękitów sprzyja beztroskiej kontemplacji letniego pejzażu. Warto dodać, że rozjaśnienie barwnej palety Kamockiego, wynikające z francuskiej lekcji impresjonizmu, wiąże się ściśle z wrażeniową obserwacją natury.

Istnieje prawie identyczny obraz Kamockiego. Drobne różnice można zauważyć tylko w partii nieba i w ukształtowaniu wioski w środkowej części obrazu. To podobne dzieło pochodzi z prywatnej kolekcji, a jego wizerunek pojawił się w katalogu wystawy " Obraz świata, który przemija. Inspiracje sztuką Japonii w malarstwie Jana Stanisławskiego i jego uczniów", która odbyła się w 2007 roku w Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej manggha w Krakowie.