To jeden z wielu sielskich krajobrazów pędzla jednego z piewców piękna polskiej wsi -Stanisława Kamockiego. Obraz przedstawia letni pejzaż  ujęty w sposób niezwykle typowy dla artysty. Wysoki horyzont i silnie zarysowany pierwszy plan obrazu to cechy charakterystyczne wielu obrazów tego malarza. Tu na pierwszym planie widoczna jest zielona łąka poprzecinana jaśniejszymi smugami pojedynczych kłosów, a  zaraz za nią łan dojrzałego zboża. Wśród zboża o dużych kłosach dostrzec można drobne, niebieskie, zaznaczone szkicowo kwiatki, zapewne chabry. Łan przecina wąska, wijąca się piaszczysta ścieżka. Na dalszym planie teren wznosi się ku wspomnianemu wcześniej wysokiemu horyzontowi. Widoczna jest zielono-żółtawo- brunatna szachownica dalekich pól, a ponad nimi pojedyncze drzewa liściaste  o kopulastych koronach przechodzące po prawej stronie w zwartą ścianę lasu. Ponad pagórkiem widoczny jest wąski pas pogodnego letniego nieba z lekkimi białymi obłokami odbijającymi się od błękitu. Obraz utrzymany w jasnej, rozświetlonej kolorystyce malowany szkicowo szybkimi pociągnięciami pędzla pozwala widzowi zatopić się w beztroskiej atmosferze dojrzałego lata. Dzieło pochodzi z roku 1902, kiedy to malarz po ukończeniu studiów w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, w przerwach pomiędzy zagranicznymi wojażami, często zapuszczał się w podkrakowskie okolice, aby tam rozkładać swą sztalugę. Malował wtedy głównie na płótnie. Dopiero następne lata były czasem, kiedy jego ulubionym podobraziem stała się tektura.