W początkach twórczości z lat 50. XIX wieku Kostrzewski wykonywał swoje prace przeważnie w technice rysunku i akwareli, rzadko w technice olejnej. Pokazywał włościan zadowolonych, ubranych w barwne stroje, oglądanych z pozycji mieszkańca miasta dobrze obeznanego ze sprawami wiejskimi i zachwyconego bogactwem typów ludzkich i barwnością folkloru. Niekiedy dosadnie charakteryzował postacie, ale unikał jeszcze głębszej problematyki społecznej, poruszanej w późniejszych pracach.

     Chłop był dla Kostrzewskiego bohaterem pozytywnym, chwalił jego prostotę, religijność, rozsądek i wesołość. Przyjęte schematy scen rodzajowych utrzymane były w klimacie ustalonych od dawna kanonów ikonograficznych malarstwa holenderskiego. Chętnie przedstawiał on np. „podchmielonego” chłopa na drodze, siedzącego przy kuflu piwa czy też scenę rodzajową w chacie lub karczmie.  

     Prawidłom tym odpowiada obraz Powrót z jarmarku z grupkami mijających przydrożną kapliczkę wiesniaków wracających z miasta na pierwszym planie. Jedni jadą na wozie, towarzyszy im Żyd z workiem na plecach, inni podążają pieszo, jeszcze inni prowadzą przed sobą kupionego na jarmarku świniaka. W tle rozciąga się idealizowany, pagórkowaty krajobraz Gór Świętokrzyskich, z historycznymi budowlami usytuowanymi na szczytach wzniesień: pałacem biskupim w Kielcach, klasztorem Bernardynów na Karczówce i zamkiem w Chęcinach, uzupełniony partią pogodnego, częściowo zachmurzonego nieba. Pejzaże ukierunkowane na historyczne budowle zamków i klasztorów malowali w tym czasie również inni malarze polscy starszego i młodszego pokolenia, np. Jan Nepomucen Głowacki, Saturnin Świerzyński, Chrystian Breslauer, Wojciech Gerson, Henryk Pillati i Józef Szermentowski.