Antoni Gustaw Bem (1848-1902) był polskim historykiem literatury i krytykiem. W latach 1879-1888 był nauczycielem gimnazjum męskiego w Kielcach, jednym z jego uczniów był Stefan Żeromski. Rosjanie nie dbali o wysoki poziom nauczania języka polskiego. Tymbardziej, że zakazano używania go w czasie rozmów a czytanie polskich książek surowo karano. Ambitny polonista wbrew zasadom szkoły dbał o to, aby jego podopieczni poszerzali swoje kompetencje, zarówno literackie, jak i językowe. Sam Antoni Gustaw Bem językiem ojczystym posługiwał się doskonale, kochał go i uważał za skarb narodowy, który należy pielęgnować. Nieustannie pracował nad swoimi własnymi umiejętnościami do tego stopnia, iż stał się przykładem dla wielu krytyków.

To właśnie polonista polecił Stefanowi Żeromskiemu porzucenie tworzenia poezji na rzecz prozy, w ramach „ćwiczeń” polecił prowadzenie dziennika. Przyszły pisarz kontynuował tę praktykę przez dziesięć lat, od roku 1881 do 1891, co zaowocowało trzema tomami wspomnień. Młody szlachcic kontaktował się ze swoim nauczycielem po opuszczeniu kieleckiego gimnazjum. W 1888 Antoni Gustaw Bem przeniósł się do Warszawy, gdzie działał na rzecz tajnego zespołu publicystycznego "Towarzystwa Literackiego".

Historyk literatury był twórcą podręczników: "Zarys wykładu mowy polskiej według wskazówek językoznawstwa porównawczego" (wyd. 1883), "Jak mówić po polsku, czyli gramatyka polska w zarysie popularnym" (wyd. 1889) i "Teorii poezji polskiej z przykładami w zarysie popularnym analityczno-dziejowym" (wyd. 1899 roku).