Stefan Żeromski chętnie pozował do zdjęć. Fotografowali go między innymi Stanisław Ignacy Witkiewicz, z którego rodzicami Żeromski utrzymywał przyjazne relacje. Po pisarzu pozostała seria fotografii z różnych okresów życia, na niektórych widzimy młodzieńca o bystrym spojrzeniu i bujnych włosach, gdzie indziej poważnego mężczyznę w średnim wieku, podobizny z ostatniej dekady życia przedstawiają człowieka nieco zmęczonego, jednak wciąż o zaciętym wyrazie twarzy, ciągle mającego coś do zrobienia na tym świecie.

Mniej znana fotografia Stefana Żeromskiego, została wykonana między 1914 a 1918 rokiem. Pięćdziesięcioletni pisarz został uchwycony w pozycji siedzącej. Prawa ręka zgięta w łokciu oparta jest na kolanie, dłoń zaciśnięta w pięść podpiera głowę. Wyraz twarzy zdradza głębokie zamyślenie, może nawet smutek.

Gdyby prześledzić biografię pisarza z okresu, kiedy fotografia została wykonana, można wywnioskować skąd nastrój mężczyzny. Między rokiem 1914 a 1918 nastąpiło wiele przełomowych momentów w życiu Żeromskiego – wybuch i zakończenie II wojny światowej, odzyskanie przez Polskę upragnionej niepodległości czy w końcu śmierć ukochanego syna Adama, porzucenie żony Oktawii na rzecz młodej malarki Anny Zawadzkiej i ich córki Moniki. Żeromski dźwigał na barkach ciężar odpowiedzialności za przyszłe losy kraju, „starą” i „nową” rodzinę, co mogło stanowić zbyt wiele dla jednostki bardzo doświadczonej przez los, a zarazem niezwykle wrażliwej.