Drzeworyt sztorcowy jest ostatnim z serii ilustracji do ''Puszczy jodłowej'', jakie wykonał w 1925 roku Władysław Skoczylas (1883-1934). Odwołuje się do następującego fragmentu dzieła Stefana Żeromskiego:  (...) przybyli jednak nieustraszeni ludzie i między świętokrzyskimi zbójcami, właśnie obok starej drogi, na dobre zasiedli. Byli to anachoreci, benedyktyńscy eremici. Pobudowali sobie małe domki z pniów jodłowych, które wicher z ziemi wyrwał i na trawę obalił. Wyszukiwali miejsca przy wodzie, — ten ci przy źródle burzliwem i kipiącem wieczyście, tamten przy strumieniu, co migoce w słońcu, mieni się, połyskuje i błyszczy, a trzeci jeszcze niżej, nad potokiem zarośniętym tarniną kalinami i gąszczem leśnych malin, gdzie srokosze kują swe dzwonne pieśni, a zatajona kędyś kukułka zabawia się w chowanego. Domki ich do dnia dzisiejszego przetrwały, zamienione na przydrożne kapliczki, gdy eremitów nie stało, pamięć o nich wygasła, i gdy już nikt nie wie, nie pamięta, nie rozumie, czemu to tutaj właśnie stoją te puste chatki boże. Owocześni przybysze nie lękali się niczyjej napaści, gdyż nie posiadali nic zgoła, coby się dało zrabować. Pustelnicy ci prowadzili życie ostre, wstrzymując się po lat kilka, w największe nawet święta od pokarmów mięsnych, niełatwo przyjmując, i to czasem tylko, — jałmużnę. Służyli ludziom, ciągnącym temi stronami poprzez Kamień Kraiński, czy brzegiem rzeki, — za przewodników i udzielali noclegu (''Puszcza jodłowa'', 1925).

Władysław Skoczylas przedstawił na drzeworycie eremitę siedzącego przed drewnianą chatką. Pustelnik opiera prawą rękę na kolanie, lewą trzyma na otwartej księdze. Głowę zwraca w lewą stronę, oczy zapatrzone są w dal. Postać nosi charakterystyczny dla mnichów habit.