Dzięki stosunkowo nowej dziedzinie, jaką była fotografia na początku XX wieku, Stefan i Oktawia Żeromscy mieli możliwość utrwalania ulotnych chwil z życia ich syna Adama (1899 – 1918), które przecież zagrożone najpierw dyzenterią i czerwonką, później chorobą gruźliczą, mogło zgasnąć w każdej chwili.
Dzięki staraniom zatroskanych rodziców Adam przeżył prawie dziewiętnaście szczęśliwych lat, w czasie  których pokazał, że mógłby być godnym dziedzicem swojego utalentowanego i poważanego w środowisku ojca. Chłopiec był bardzo aktywny: jeździł konno, działał w I Zakopiańskiej Drużynie Skautów im. Ks. Józefa Poniatowskiego, uwielbiął górskie wspinaczki. Wykazywał się również dużą kulturą osobistą, przez co był osobą, która łatwo zaskarbiała sobie ludzką życzliwość. Po śmierci Adama, która nastąpiła w 1918 roku jego fotografie stały się dla rodziców ważnymi pamiątkami po ukochanym dziecku.

Jedna z nich utrzymana jest w stylu portretu środowiskowego. Została wykonana w miejscu bardzo bliskim Żeromskim – w nałęczowskiej Chacie.
Dziewięcioletni Adam siedzi na kanapie (widzimy jedynie zagłówek mebla). Chłopiec z uwagą spogląda w lewą stronę.

Na odwrocie fotografii widnieje napis, prawdopodobnie nakreślony ręką Oktawii Żeromskiej:

Adaś Żeromski

Sierpień 1908 r.

Nałęczów

Chata