W 1886 roku Stefan Żeromski opuścił Kielce i wyjechał do Warszawy, gdzie rozpoczął studia weterynaryjne. W „Klerykowie” spędził dwanaście lat. Z tym miejscem wiązały się bolesne dla pisarza wspomnienia, związane z rusyfikacją, której doświadczył w gimnazjum oraz ubóstwem, którego doświadczył po śmierci rodziców. W Ciekotach pozostał dom, do którego dzierżawy stracił prawo, na cmentarzu w Leszczynach spoczywali Józefa i Wincenty Żeromscy, młodego studenta medycyny nie stać było na sfinansowanie budowy porządnego pomnika, drewniane krzyże zmurszały a czas zatarł ślad po grobach.

Wydawać by się mogło, że Stefan Żeromski będąc już dojrzałym mężczyzn, posiadającym ustabilizowaną sytuację materialną i rodzinną nie będzie chciał wracać do miejsc, w których spędził najtrudniejsze lata swojego życia. Okazało się jednak, że niektóre z nich wzbudzają w pisarzu ciepłe wspomnienia, choćby kompleks leśny porastający grzbiet łysogórski, położony w sercu Gór Świętokrzyskich. Piękno owej przestrzeni pisarz przybliżył i wyeksponował w utworze Puszcza Jodłowa.

 Autor wspomina w nim okres dzieciństwa spędzonego na ziemi kieleckiej. Za pomocą pióra nakreśla ,,mapę’’ okolicy, kształt  gór, które tak dobrze znał
w młodości: Łysicy, Klonowej, Kamienia, Strawczanej. Metafizyczna podróż w przeszłość stanowi dla pisarza pretekst do rozmyślania o dawnym życiu,
kiedy był przepełnionym niewinnością dzieckiem. Snuje również historie związane z początkami historii świętokrzyskiej puszczy i pierwszych ludzi, którzy starali
się wykorzystać jej potencjał. Stefan Żeromski w taki sposób kreuje obraz miejsca, iż wydaje się ono czytelnikowi magiczne, wprost stworzone do tego,
aby stać się tłem do niezwykłych opowieści.

Utwór "Puszcza jodłowa" został wydany w 1925 roku w Warszawie, w wydawnictwie J. Mortkowicza (1876-1931).