Dzwon jest półkolisty z rondem, kanelowany, odkuty z dwóch blach stalowych, połączonych nitami wzdłuż grzbietu. Na każdej połowie dzwonu znajduje się po siedem kanelur i żeber ostro zakończonych, rozłożonych promieniście od zwieńczenia, które stanowi trzpień o stożkowatej główce osadzony na sześciolistnej rozecie. Otok z nitami stalowymi mocującymi materacowanie (którego brak) oddzielony jest od dzwonu wypukłym poziomym żebrem. Rondo zaś jest owalne, lekko załamane do dołu z krawędzią zakutą na drucie. Przy krawędzi widoczny jest lekko wklęsły pas dekorowany wypukłymi guzkami (udającymi główki nitów) wybijanymi od wewnątrz. Z przodu otoku usytuowana jest zanitowana nasada z motylkową śrubą do zamocowania nosala, a z  tyłu - tuleja do obsadzenia pióropusza. Nakarczek jest sześciofolgowy, łączony stalowymi nitami. Dookoła biegnie wydatna krawędź z wklęsłym pasem, jak na rondzie. Na poziomej krawędzi każdej folgi - ryta cienka linia. Obiekt podarowany przez Mariana Ney-Bigo, zamieszkałego po wojnie i zmarłego w USA, tam również został nabyty do kolekcji.