Obraz dokumentuje najwcześniejszy okres twórczości malarskiej Tadeusza Żaka, należącego do czołowych powojennych ludowych twórców.
Perspektywę kompozycji rozwiązał autor strefowo. Wzdłuż dolnej krawędzi, na całej szerokości płótna, namalował polną drogę, na której umieścił drabiniasty wóz wypełniony sianem. Powyżej – zielona łąka, a na niej dwie wydzielone sceny: dwaj mężczyźni koszący trawę i stadko czarno-białych krów pilnowanych przez starszą kobietę z laską. Centralną część kompozycji zajmuje skoszona łąka ze świeżo postawionymi kopami siana. Na łące trzy kobiety zbierają pośpiesznie ostatnie garście wysuszonej trawy. Linię horyzontu wyznacza nieregularny pas gęstego lasu namalowany brunatną i brunatno-zieloną farbą. W górze biało-niebieskawe niebo z szarymi, niespokojnymi obłokami, które ożywia barwna tęcza widoczna ponad linią lasu i krąg pomarańczowego, zachodzącego słońca. Kolorystyka obrazu chłodna, zgaszona utrzymana jest w tonacji zielono-brunatnej sugerując zmierzch wiosennego dnia.