Studiował w PWSSP w Poznaniu rzeźbę u Bazylego Wojtowicza (dyplom 1958), wykładowca tamże, liczne rysunki (szkicowniki) i prace graficzne, gipsoryty, eseista, zainteresowania filozofią średniowieczną i dalekowschodnią, w 1962 porzuca tradycyjny blejtram, w 1965 wykonuje pierwszy obraz z przebiciem na wylot, w latach 1970. aranżuje wielkie widowiska masowe z użyciem światła, przez lata ścisłe związki z teatrem (także lalkowym i operowym), twórca warsztatów plastyczno-teatralnych (ruch teatrów poszukujących), doceniany za granicą, twórca przestrzennych, przezroczystych kompozycji ze szkła, na stypendium Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku w 1975. Charakterystyczna praca z już klasycznego okresu twórczości autora, mocno osadzona w awangardowych poszukiwaniach artystów na całym świecie, na pograniczu minimal-artu i sztuki konceptualnej. Mimo mocnej podbudowy filozoficznej, którą zawsze opatruje swoje prace, Berdyszak zdołał wypracować indywidualny styl wyrazu artystycznego - bardzo staranna forma w połączeniu z doskonale dobraną barwą (duży talent kolorystyczny autora), co nie jest częste, jeśli chodzi o sztukę tak jawnie akcentującą konceptualne przesłanie: „Prawda, która się jawi bez miejsc pustych, albo w której takich nie odnajdujemy - nie warta jest zainteresowania. (...) Braki - wycięcia w obrazach muszę obdarzyć analogicznie treścią fundamentalną, a nie tylko plastyczną. Marzę o przedmiotach zupełnie niezłożonych, a właściwie o miejscach po przedmiotach jako konstrukcji plastycznej. (...) To nie o gry z przestrzenią mi chodzi - tylko, aby przestrzeń wprząść do wypowiadania się i do samomówienia. (...) Tylko kontekst pustki może ujawnić wartości pełne, zarówno w sztuce, jak i w życiu, tak jak bezsensowność wyłania sensy. (...) Może do najważniejszych zadań sztuki obecnie należy wyznaczanie i obrona miejsca pustego dla mentalnej inicjatywy indywiduum ludzkiego.”  Zob.: Wierzchowska W., Jan Berdyszak, w: Projekt 1972, nr 6, s. 21-22.

Stała Galeia MNKi od 2019.