Studiował na Uniwersytecie Pruskim im. Fryderyka Wilhelma (prawo), Akademie fur Kunst und Kunstgewerbe we Wrocławiu u Otto Mullera, 1919-1921, i ASP w Krakowie u Józefa Mehoffera, Ignacego Pieńkowskiego i Józefa Pankiewicza (dyplom 1926), wiele podróży po Europie, długi pobyt w Paryżu. Członek Komitetu Paryskiego (K.P., Kapiści), teoretyk grupy, dobrze i dużo pisujący o sztuce (autor Dzienników), wieloletni wykładowca na ASP w Warszawie, autor polichromii na Starym Mieście w Lublinie, tłumacz na j. polski Mistrzów dawnych Eugène’a Fromentina. Od 1972 przyznawana jest w Polsce bardzo prestiżowa i ceniona przez artystów nagroda malarska im. Jana Cybisa. W 1997 Galeria Zachęta w Warszawie przygotowała wielką retrospektywę malarza.

To grubo-impastowa praca z ostatniego okresu twórczości malarza w czasach dominacji ciepłej taszystowskiej abstrakcji w sztuce polskiej.

Oczy (...) chciałoby się od razu rzec - służą do rozkoszy patrzenia. (...) Czerwony, pomarańczowy, żółty, zielony, błękitny, indygo oraz fioletowy. Nie ma w przyrodzie innych kolorów i nie ma kolorów gdzie indziej prócz w świetle. (...) Malarze, nie macie farb pod ręką? Redukujcie paletę!

Dzieło sztuki nie jest kaprysem człowieka, dziełem fantazji lub gustu, ale świadectwem życia. (...) Kontrasty organizują sztukę, donoszą krew i życie do wszystkich jej cząstek i cząsteczek, stwarzają wzajemne zależności tych cząsteczek, ciągłe napięcie wśród nich aż do najdalszych zakamarków.

Malarstwo bowiem jest przede wszystkim domeną oka.

(J. Cybis, Notatki o malarstwie, w: Sztuka 1984, nr 1 s. 52-56, nr 2/3, s. 81-87; O Janie Cybisie (Z Hanną Rudzką-Cybisową ... ), w: Sztuka 1988, nr 4, s.13-17)

Stała Galeria MNKi od 2019.