Absolwent Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem u Antoniego Kenara, później wykładowca tamże, studiował na ASP w Warszawie u Mariana Wnuka (dyplom 1958), a także w pracowni Ossipa Zadkine’a we Francji, wykładowca w PWSSP we Wrocławiu, twórca wielu pomników, mimo swej wyjątkowej na naszym gruncie oryginalności doceniany przez większość polskich krytyków i historyków sztuki, znany na świecie, choć nie jako prekursor mimo artystycznego pionierstwa. Odrzucając racjonalizm i wykalkulowanie renesansu zwrócił się ku sztuce, jak sam podkreślał, autentycznie plebejskiej, niezafałszowanej i szczerej, emocjonalnej, tej do „pozarozumowego ODCZUWANIA”, odwołującej się do romantycznej i ludowej polskiej wyobraźni, z założenia symbolicznej, bo przenoszącej pokłady treści i konotacji; będąc prekursorem pop-artu jako sztuki wykorzystującej rekwizyty XX-wiecznej cywilizacji, połączył ją z materiałowym ascetyzmem art brut i arte povera (sięgał głównie po przedmioty wynajdywane na różnego rodzaju wysypiskach), i wyposażył w eschatologię i sentymentalizm (jak konstatował Maciej Gutowski), o których zachodniemu pop-artowi nawet się nie śniło. Według Hasiora „chodzi o ruch wyobraźni, o ścieranie się poglądów - sam eksponat nie musi być arcydziełem - wystarczy, że jest skuteczną płaszczyzną do ćwiczenia naszej wspólnoty wyobraźni (...) chodzi o emocjonalne a nie realistyczne widzenie rzeczywistości.” „Dla mnie bardzo cenną cechą ryzykownych koncepcji artystycznych jest to, że ich efekty […] spełniają świetnie funkcję dezynfekcji w poglądach.” Roger de Neef o Hasiorze: „Bunuel przestrzennego montażu przedmiotowego.”

Władysław Hasior - rozmowa z Redakcją, w: Projekt 1981, nr 2, s. 30-32 oraz 1988, nr 4, s. 7-9