Syn Jacka Malczewskiego, studiował filozofię na Uniwersytecie w Wiedniu (nie ukończywszy), zapalony narciarz, alpinista i taternik zafascynowany Zakopanem osiadł tam od 1915, brał udział w wyprawach ratowniczych TOPRu, malarz, scenograf (m. inn. sztuk teatralnych S. I. Witkiewicza), felietonista, scenarzysta i pisarz, członek grupy artystycznej Rytm, wystawiał, poza wielokrotnie w Polsce, m. inn. w Wenecji, Los Angeles (X Igrzyska Olimpijskie), Edynburgu, Nowym Jorku, San Francisco, Moskwie, Berlinie (XI Olimpiada), od 1942 w Kanadzie (via Francja i Brazylia), gdzie wystawiał i sprzedawał swoje prace z wielkim powodzeniem i uznaniem traktowany już jako artysta kanadyjski. Polskę odwiedził w 1959 na zaproszenie nowego rządu (Gdynia, Warszawa, Radom, Chęciny, Kielce, Zakopane).

Obraz bardzo ciekawy, ale mniej nietypowy dla malarza ze względu na tematykę (stąd nie wykorzystany w wyczerpującej publikacji poświęconej artyście Rafał Malczewski i mit Zakopanego, opr. D. Folga-Januszewska, BOSZ 2006) - malował głównie pejzaże górskie, portrety przyjaciół, kompozycje związane ze sportem, tutaj mamy do czynienia z ewidentną nowoczesnością w polskim krajobrazie lat 1930. Elektryfikacja była jej symbolem nie tylko w II Rzeczypospolitej, ale i w innych krajach przez wieki opierających swoja gospodarkę na rolnictwie. Budowano nową Gdynię i Centralny Okręg Przemysłowy (COP), które miały stać się wizytówką modernizującej się Polski. Malczewski swoje pejzaże „przemysłowe” miał malować na Śląsku, w Beskidach (1934) i właśnie w Górach Świętokrzyskich w ramach cyklu Reportaże malarskie z COP-u (1938).