Studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie u Stanisława Lentza, w latach 1920-tych był związany najpierw z formistami, a później, już do końca swego niezwykle pracowitego życia, z ruchem najbardziej awangardowym, członek grup Blok, Praesens i a.r., w bardzo bliskich kontaktach z pionierami i protagonistami europejskiej awangardy - Pietem Mondrianem, Michelem Seuphorem, Jeanem Arpem, Theo Van Doesburgiem, był członkiem międzynarodowych grup Cercle et Carré i Abstraction-Création, przekazał wraz z Janem Brzękowskim kolekcję 75 prac europejskich awangardzistów do Miejskiego Muzeum Historii i Sztuki im. J. i K. Bartoszewiczów 1931, obecnego Muzeum Sztuki w Łodzi, jako bezterminowy depozyt grupy a.r., Nagroda im. J. G. Herdera 1972, dużo pisujący o sztuce, publikujący własne manifesty, klasyk światowej awangardy, rozpoznawany za granicą wraz z dwójką podobnych sobie klasyków Władysławem Strzemińskim i Katarzyną Kobro. W przeciągu długiego życia Stażewski, zawsze będąc w ścisłej awangardowej czołówce, zmieniał kilkukrotnie maniery, choć nigdy nie przekraczał granic zimnej, geometrycznej abstrakcji wykazując w tym rzadką, charakterystyczną dla siebie konsekwencję. Prezentowana praca wybiega w trzeci wymiar, reliefową rzeźbę, i dobrze manifestuje główne założenia filozofii sztuki artysty: „Sztuka abstrakcyjna jest systemem parabolicznego sposobu myślenia (...) jest tym odłamem sztuki, który poprzez ruchliwość eksperymentu ma oddziaływać na sztukę kierunku realistycznego w metaforycznym ujęciu treści i formy, jest  r y g o r y s t y c z n y m   w z o r e m  jednolitego i całościowego wyrazu artystycznego”. „Doszukam się tego co NAJPROSTSZE, OGÓLNE I POWSZECHNE, znajdę sztukę wysublimowaną.”, w: Henryk Stażewski 1894-1988. W setną rocznicę urodzin. Katalog wystawy, Łódź 1995, opr. Z. Karnicka, s. 86, 91.

Stała Galeria MNKi od 2019.