Urodzony na Kielecczyźnie, absolwent kieleckiego Państwowego Liceum Technik Plastycznych, studiował na ASP w Warszawie u Stefana Gierowskiego, Haliny Chrostowskiej i Józefa Pakulskiego (dyplom 1972), pedagog tamże, współorganizator grupy Sympleks S 4 (1974-1979). Wychodząc od abstrakcji ostatecznie połączył drapieżność Nowych Dzikich (Neue Wilde) z kolorystycznym wysmakowaniem i mięsistością amerykańskiego ekspresjonizmu abstrakcyjnego. „Abstrakcja tkwi w człowieku. W świecie jej nie ma. (...) piękno jest wpisane w ciało, bo jest ono w całości uduchowione. Całe ciało jest surogatem prawdy, ładu i porządku. (...) Trzeba czytać kolor. (...) Czerń odzwierciedla potęgę istnienia. (...) Miłość jest substytutem twórczej wartości. Jest treścią życia. (...) cała moja wiejskość - z wiarą, i ze łzami w oczach... Jest jeszcze i w innych miejscach - to przecież sentyment do świętokrzyskiego pasiaka, do kolorowej chusty, do niby ordynarnych, jaskrawych barw. Ale one są czystą witalnością. Nie trzeba o tym zapominać. (...) Chciałbym więc zniszczyć siebie, spowodować wybuch wolności, która może się wyzwolić tylko w radości koloru. Tylko w ten sposób mogę to zrobić, bo od formy człowieka uciec już nie mogę. (...) Widzę tylko człowieka. To dla mnie naturalne i tak intensywnie przeżywane, ze gdy widzę kalekę, toczącego się na swoim wózku przez ulicę - wpatruję się w niego aż do nasycenia samego siebie tym jego kalectwem ... A kiedy ktoś jest piękny, to tak nasycam siebie tą jego pięknością, że wzbudza we mnie miłość. (...) Nie ma jednak innej przestrzeni niż abstrakcyjna. Tak ją właśnie odbieramy. „Przestrzeni rzeczywistej” nie spostrzega się wcale. Nie widzę jej, kiedy patrzę w oczy drugiemu człowiekowi. Widzę tylko człowieka, jego uczucia, jego życie”.

Matynia A., Marian Czapla, w: Projekt 1989, nr 6, s. 27-29