Studiował w konspiracyjnej szkole im. K. Krzyżanowskiego 1943-1944, i na ASP w Warszawie (dyplom 1956), wykładowca tamże, wraz z zespołem wykonał polichromie Starego i Nowego Miasta w Warszawie w latach 1953-1957, był także krytykiem i eseistą, debiutował na warszawskim Arsenale 1955, Nagroda im. Jana Cybisa 1977, podróżował po Europie, jego wyczucie koloru, pełne kultury, Andrzej Osęka porównywał z tym prezentowanym przez Tycjana, Tintoretta, wczesnego Wassily Kandinsky’ego, Jacksona Pollocka i Nicolas de Staëla. „Po prostu - malarstwo jest jakimś wykładnikiem filozofii, prawdziwego stosunku do świata; malarstwo nie jest w stanie zafałszować istoty człowieka. (...) Każdy wielki artysta jest uduchowiony, czy chce, czy nie chce tego. (...) Technologia musi być uzależniona od idei, ponieważ idea jest ściśle uzależniona od technologii po prostu - obraz cienki ma inną treść niż obraz gruby. (...) Właściwie ta mikrotkanka stworzona przez malarza jest kryterium jakości jego malarstwa. Nie każdy malarz jest w stanie własny „prajęzyk” stworzyć.” (w: Różnica ontologiczna. Z Jackiem Sempolińskim rozmawia Zbigniew Taranienko, Sztuka 1979, nr 3/6, s.13-18)