Studiował na ASP w Krakowie u Zbigniewa Pronaszki (dyplom 1955), wykładowca tamże i na ASP w Warszawie, członek Grupy Krakowskiej, wystawiający na słynnej wystawie warszawskiej Arsenał 1955, autor traktatu „O przedmiotach” (Przegląd Artystyczny 1959), Nagroda Krytyki Artystycznej im. C.K. Norwida 1976, Nagroda im. Jana Cybisa 1984, wypracował swój własny, znakowy styl na pograniczu abstrakcji i malarstwa przedmiotowego, zwolennik kompozycji otwartych, intelektualnego stosunku do sztuki, filozofii Dalekiego Wschodu. Każdy obraz Tarasina jest wycinkiem większej, ogromnej całości, zdaje się być skadrowany bez premedytacji jako fragment ciągu, strumienia bez końca i początku. Artysta powoli rezygnował z przedmiotowości, by skupić się na relacjach i stosunkach, które łączą przedmioty czy ich „najistotniejsze, najbardziej „osobowe” cechy”. Określa się jego prace jako malarskie traktaty filozoficzne, wyraz postawy autora, który określa malarstwo jako „poszukiwanie modelu ruchomego, opartego na stałych konfliktach i ciągłych przemianach”, a „Zbytnie zajmowanie się człowiekiem jako czymś wyłączonym z całego kontekstu uważam za mało interesujące i w końcu - niewiele dające samemu człowiekowi pożytku”. "Maluję po prostu dlatego, że lubię to robić. Ale z drugiej strony – nie uważam malarstwa za cel ostateczny. Jest to też klucz, którym chcę sobie otworzyć inne sprawy …”; „ … wielkie cele sztuka czasem uzyskuje poprzez zabawę, błahostki. Przecież sztuka w dużej mierze jest zabawą.”, w: Gra, która nie może mieć reguł. Z Janem Tarasinem rozmawia Zbigniew Taranienko, Sztuka 1979, nr 6/6, s. 20-23.

Stała Galeria MNKi od 2019.