Studiował na katowickiej filii ASP w Krakowie (dyplom 1970), także rysownik (jego rysunki zamieszczało na początku lat 1970. francuskie Elle), krytyk, eseista, prozaik (powieści Dziady Berlińskie, Finis Silesiae), scenograf, członek grupy Oneiron, samodzielne studia nad kulturą Celtów i Słowian, astronomią, astrologią, wiedzą tajemną, tłumacz z j. angielskiego, akcentuje wpływ teorii nienaukowych na naukę, stypendium rządu włoskiego we Florencji 1975, stypendium Fundacji Kościuszkowskiej w Nowym Jorku 1976-1977.

 Praca reprezentatywna dla artysty pod każdym względem - ulubiona przez niego staranna i wysmakowana technika olejna, dokładny, realistyczny rysunek, wysublimowany, z reguły lokalny kolor - wszystko podporządkowane klasycznie surrealistycznemu przedstawieniu z treściowo zawsze indywidualnym przesłaniem. Waniek podkreśla swoją osobność i niezaangażowanie we współczesne przemiany sztuki, nie akceptuje funkcjonującego modelu istnienia życia artystycznego, systemu podejrzanych kompromisów i obowiązujących, arbitralnych konwencji. Z premedytacją zwrócił się w stronę tradycji, w stronę Kultury i geografii ludzkiego ducha, którą dla niego reprezentuje Dante: Czuję, że w uprawianiu sztuki tkwi jakiś fałsz: szukam wyjścia z tego problemu. (...) Sztuka roztapia się w swoich kontekstach. Urzekające są obrzeża jej terenu - tam gdzie sąsiaduje z innymi dziedzinami, gdzie ociera się o egzystencjalną różnorodność, i wreszcie, gdzie sztuka nie upiera się być sobą - iluzoryczną konwencją społeczną o dwuznacznej sławie.

(Henryk Waniek [Forum], w: Projekt 1981, nr 4, s. 52)

Stała galeria MNKi od 2019.