Pracownia ceramiczna Czechowski-Wojnacki działała w Warszawie w latach 1917-1931. Kazimierz Czechowski był rzeźbiarzem wykształconym w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Konstantego Laszczki. Miał też za sobą studia na politechnice w Wiedniu i Pradze oraz praktykę w warsztacie ceramicznym Stanisława Jagmina w Nieborowie. Wieloletnim współpracownikiem Jagmina był również Andrzej Wojnacki, z zawodu zdun. W wytwórni wykonywano przedmioty o charakterze dekoracyjnym w trudnej technice majoliki włoskiej z dekoracjami malowanymi na surowym szkliwie cynowym. Pracownia Czechowskiego i Wojnackiego brała udział w wielu wystawach ceramiki i tzw. sztuki stosowanej, m.in. na dwóch wystawach, jakie miały miejsce w 1923 i 1924 roku w warszawskiej Zachęcie. Pracownia zapraszała do współpracy artystów: malarzy, rzeźbiarzy i architektów, którzy projektowali dekoracje. Spośród malarzy, którzy współpracowali z pracownią Maria Starzewska wymienia: Edwarda Bartłomiejczaka, Zygmunta Kamińskiego, Bolesława Cybisa, Marię Kuleszynę, Zofię Jezierską, Henryka Łagowskiego i wspomnianą już Aldonę Kruszewską. Spośród rzeźbiarzy: Jana Biernackiego, Romualda Zerycha, Józefa Platera, Zdanę Majewską. Liczna grupa współpracowników wpłynęła na brak jednolitego charakteru produkcji warszawskiej wytwórni.