Szklane butle o pękatych brzuścach i długich szyjkach, składających się z kilku splecionych rurek, noszą nazwę kutrolfów (kuttrolfów), w innej wersji - guttrolfów, od łacińskiego słowa gutta – kropla, ponieważ płyn sączył się z nich wolno, kropla za kroplą. Nazywane też bywają angsterami, od łacińskiego słowa angustus – ciasny, wąski. Naczynia takie wytwarzano już w starożytnej Syrii. Były one przeznaczone do przechowywania i dozowania wonności. Od XIV wieku produkowano je także w Europie, m. in. w Wenecji i w Niemczech od XV do przełomu XVIII i XIX wieku. Zwłaszcza w Niemczech szkła tego typu cieszyły się szczególną popularnością. Stosowano je w aptekach do odmierzania medykamentów oraz jako flasze na alkohol. Kutrolfy często używane były podczas uczt wraz z innymi naczyniami żartobliwymi, a to ze względu na sączący się wolno płyn, który przemieszczając się przez wąskie rurki wraz z powietrzem, wydawał dźwięki bulgotania, wywołujące rozbawienie biesiadników. Kutrolfy występowały w wielu odmianach. Ten ze zbiorów Muzeum Narodowego w Kielcach ma brzusiec kulisty, nieco spłaszczony, zdobiony nałożonymi pionowo szklanymi pasmami, tworzącymi plastyczny ornament, przypominający ogniwa łańcucha. Szyję ma wydłużoną, skręconą z czterech rurek, zakończoną miseczkowatym, ukośnie uformowanym wylewem.