Za sprawą swoich właściwości szkło, które po podgrzaniu jest miękką, ciągliwą, podatną na kształtowanie masą, stało się tworzywem chętnie wykorzystywanym do produkcji wyrobów rzemiosła artystycznego w stylu secesji. Styl ten pojawił się w latach 80. XIX wieku, rozwinął się w następnej dekadzie i popularny był na początku wieku XX. Jego wyznacznikami były: płynna linia, mocny kontur, asymetria, mieniące się, przechodzące jedna w drugą pastelowe barwy. Secesyjne motywy zdobnicze miały charakter zgeometryzowany i abstrakcyjny lub były inspirowane światem flory i fauny (np. między innymi: lilie, irysy, powoje, ważki, łabędzie, węże).

Łatwa w formowaniu, gorąca masa szklana ułatwiała nie tylko tworzenie naczyń o opływowych kształtach, ale też dekorowanie ich poprzez nakładanie na korpusy elementów przypominających szklaną, giętką, płynną nić.

Wazony z wężami miękko oplatającymi ich szyjki i brzuśce powstawały w wielu wariantach w jednej z najsłynniejszych czeskich hut szkła – wytwórni Johann Loetz Witwe. Jeden z takich wyrobów znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Kielcach. Wazon w zielonym kolorze, na niskiej, szerokiej stopie, z półokrągłym, spłaszczonym od góry brzuścem oraz szeroką, wywiniętą przy krawędzi szyjką ozdobiony został motywem wijącego się węża. Dodatkowym elementem dekoracyjnym jest nierówna, pomarszczona oraz mieniąca się tęczowymi kolorami powierzchnia wazonu. Wieloma barwami połyskuje również wydłużone, smukłe ciało węża. Aby osiągnąć ten efekt, zastosowano zabieg iryzacji, polegający na pokryciu ścianek wyrobu solami metali, np. cyny lub tytanu itp., mającymi współczynnik załamywania światła większy niż współczynnik załamywania światła szkła.

Ekspozycja stała, Galeria Malarstwa Polskiego i Europejskiej Sztuki Zdobniczej.