Tańce obwarowane były również swoistymi kodami towarzyskimi. Młode mężatki i narzeczone mogły zatańczyć pierwszego walca jedynie z mężem lub narzeczonym. Zgoda na taki taniec była również uważana za przejaw wyróżnienia. Pierwszeństwem w proszeniu do tańca cieszyły się panie domu, a następnie ich córki i kuzynki. W Polsce okresu międzywojennego dobrze ułożeni oficerowie tańczyli najpierw z damami starszymi, nie pozwalając by czuły się znudzone lub osamotnione. Dopiero po północy anonsowali się paniom młodszym wiekiem. Ważną sprawą była ilość tańców z jednym partnerem. Nie uchodziło tańczyć więcej niż jeden raz z osobą dopiero poznaną. Z bliską tańczono nawet trzy razy. Było rzeczą niedopuszczalną, aby kobieta tańczyła z nieznajomym mężczyzną. Taniec kończono podziękowaniem w formie ukłonu i odprowadzeniem damy na miejsce.

W karnawale kreacjami pań stawały się często fantastyczne kostiumy. Na przełomie XIX i XX w. modne były tzw. „bale żywych kwiatów” kiedy kobiety występowały przebrane za kwiaty. W opozycji do bogatych balów organizowano również tzw. „perkalikowe” lub „wełniane”, na których obowiązywały skromne toalety. Na maskaradach okresu międzywojennego istotną częścią damskiej garderoby bywało domino - płaszcz z kapturem lub maska, której zerwanie lub choćby uchylenie przez mężczyznę było uznawane za duży nietakt.

Prezentowany obiekt z kolekcji historycznej Muzeum Narodowego w Kielcach stanowi ozdobna, rozkładana karta przewiązana na grzbiecie sznurkiem jedwabnym z zaczepem. Z prawej strony przytwierdzono ołówek. Na stronie tytułowej wydrukowano ukośnie: Bal kostiumowy kasyna powszechnego d. 13go Lutego 1897. Tekst został ujęty dekoracją florystyczną. Dwie strony środkowe wypełnia lista tańców z podziałem: do północy i po północy. Obok kadryla I i II wypisano imiona tancerzy. Na trzeciej stronie u dołu widnieje sygnatura wydawcy: Ed. Witte, Wiedeń.