Posadzka

Późnoromańska XIII-wieczna posadzka z glazurowanych płytek ceramicznych w Wiślicy

Największa zachowana partia posadzki z drugiego kościoła romańskiego z XIII wieku, pochodzi z przestrzeni prezbiterium, na którego osi znajdował się szeroki na 120 cm pas płytek z wytłoczoną rozetą i czterema palmetami w narożach. Kształty i rozmiary płytek są różne, część z nich ozdobiona jest rozetami. Stwierdzono glazurę w trzech kolorach. Obok ornamentowanych, glazurowanych płytek o boku 13 cm znajdują się płytki tylko glazurowane o boku 20 cm. Zachowały się również na wtórnym złożu płytki w kształcie trójkąta prostokątnego i połowy koła. Układ płytek w posadce nie był jednakowy: w prezbiterium – pod kątem 45^o w stosunku do biegu murów, na terenie kaplicy, gdzie znajdowały się trzy płytki in situ – równoległy do murów.

Kościół romański II (pw. Św. Trójcy) rekonstruowany jest jako trójnawowa, beztranseptowa, czteroprzęsłowa bazylika, zapewne filarowa, o prostokątnym prezbiterium, ujętym w dwie nieco płytsze, prostokątne kaplice i o dwuwieżowej fasadzie zachodniej. Całkowita długość wnętrza budowli wynosiła około 28 m, szerokość zaś około 10,7 m. Wnętrze nawy było zapewne przykryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Miało malarski wystrój, gdyż w fundamentach kolegiaty gotyckiej z XIV wieku zachowały się ciosy z fragmentami polichromii. Kościół rozebrano około połowy XIV w., w związku z budową kolegiaty gotyckiej. Fundatorem był zapewne jeden z biskupów krakowskich: Iwo Odrowąż, Wisław lub Prandota. Dobudowanie czworobocznej wieży można łączyć z działalnością biskupa Muskaty.

Opracowanie: Barbara Klepacz

Bibliografia:

Glińska N., Wiślica we wczesnym średniowieczu w świetle dotychczasowych badań archeologicznych. Stan badań i problematyka badawcza, Kielce 2017.

Tomaszewski A., Kolegiata wiślicka. Badania w latach 1958–1963, Kielce 1965.

Tomaszewski A., Z problematyki badań, konserwacji i ekspozycji zabytków w Wiślicy, „Ochrona Zabytków” 1964, t. 17, nr 2(65), s. 20–38.