Grot bełtu

Szczekociny, powiat zawierciański
XIII/XIV w.
żelazo
dł. 10,3 cm, szer. kolca 1,6 cm
MNKi/A/3647

Żelazny grot z tulejką do osadzania na brzechwie bełtu znaleziono podczas badań archeologicznych prowadzonych w 1969 roku przez Zygmunta Pyzika na zlokalizowanym w Szczekocinach grodzisku stożkowatym. Zygmunt Pyzik w dokumentacji opisał grodzisko w następujący sposób: „[…] obiekt należy do typu grodzisk stożkowych. Ma ono kształt kopca, zbudowane w przybliżeniu na planie koła z pewnymi nieregularnościami. Wysokość kopca – licząc od otaczającego terenu łąkowego 3 m, a średnica (bez fosy) waha się w granicach 30–35 m. Płaszczyzna wierzchołka – 15 m. W części północnej i zachodniej kompleksu grodziskowego widoczne są pozostałości dość płytkiej, nitkowatego kształtu fosy, której szerokość wynosi przeciętnie 10 m. […] Okoliczna ludność z dawien dawna nazywała grodzisko »zamczyskiem«, łącząc z nim liczne legendy”.

Oprac. Beata Polit