Grot strzały

Wiślica, wczesne średniowiecze
kucie, żelazo
dł. 7,5 cm, waga 13,8 g
MNKi/C/73

Groty strzał, nieodłączny element uzbrojenia towarzyszący człowiekowi na przestrzeni dziejów, znajdowane są na stanowiskach archeologicznych od epoki kamienia. Wykonywano je z rozmaitych surowców, takich jak krzemień, kość, poroże oraz metal.

Łuk należał do najstarszych broni miotających, wykorzystywanych przez tysiąclecia zarówno podczas polowań, jak i wojen. Wypuszczona z łuku strzała osiągała prędkość 140–200 km/h, co czyniło z niej śmiercionośne narzędzie. Obrażenia potęgowano przez odpowiedni dobór grotu: innego używano na polowaniach na ptactwo, innego do walki z przeciwnikiem ubranym w kolczugę.

Groty strzał często posiadały zadziory, które utrudniały ich wydobycie z ciała. Makabrycznym przykładem ich skuteczności jest zmarły pochowany na wiślickiej Regii. W obrębie jego klatki piersiowej znaleziono żelazny grot strzały. Ciało złożono w nietypowej trumnie wykonanej z pnia drzewa, stopami w kierunku świątyni, głową skierowaną na południowy zachód oraz rękami skrzyżowanymi na biodrach.

Oprac. Barbara Klepacz

Bibliografia

Mitelsztet S., Wczesnośredniowieczne groty strzał z poroża i kości, „Slavia Antiqua” 2023, t. 64, s. 243–274.

Kiełtyka-Sołtysiak G., Muzeum Archeologiczne w Wiślicy, Kielce 2022.