Emil Brunner (1889–1966) – szwajcarski teolog, razem z Karlem Barthem uznawany za czołowego przedstawiciela nurtu teologii dialektycznej.
Studiował na uniwersytetach w Zurychu, Berlinie i Nowym Jorku, uzyskując w 1913 roku doktorat z teologii. Cechą charakterystyczną twórczości naukowej Brunnera było ciągłe konfrontowanie teologii z filozofią. Filozoficzne analizy kondycji ludzkiej stanowiły bowiem dla niego przesłankę do poszukiwań teologicznych odpowiedzi.
W latach 30. XX wieku Emil Brunner, inspirując się dokonaniami Ferdynanda Ebnera i Martina Bubera, zreinterpretował swoją teologię w kategoriach filozofii i teologii dialogu. Opisał dialogiczną strukturę bytu ludzkiego, przedstawiającego relację pomiędzy człowiekiem a Bogiem. Krytykował popularne tradycje filozoficzne jako niewystarczające do zrozumienia pełni natury ludzkiej, ponieważ prawda o człowieku jest widziana dopiero w jego stałym dialogu z otoczeniem, spotkaniem z Innym.
Emil Brunner, podkreślając fundamentalne znaczenie spotkania, sytuował się w kontrze wobec koncepcji współczesnych mu teologów, m.in. Bartha czy Bultmanna, wskazując podstawową według niego intencję nowoczesnej dialogiki: teologia i filozofia dialogu powinny być zarazem teologią i filozofią spotkania. Istotą dialogu jest nie tyle wymiana komunikatów, co spotkanie bytów. Spotkanie zmienia nie tylko sposób myślenia człowieka, lecz również jego funkcjonowania w świecie.
