Karl Barth (1886–1968) – szwajcarski teolog protestancki, przedstawiciel filozofii dialogu w obrębie teologii.
Pochodził z tradycyjnie religijnej rodziny, jego ojciec Johann Friedrich Barth był reformowanym duchownym i teologiem, wykształconym wśród najlepszych teologów protestanckich. Po ukończeniu szkoły średniej Karl Barth rozpoczął studia teologiczne w Bernie, gdzie uczęszczał na zajęcia prowadzone m.in. przez własnego ojca. Wykładał teologię na uniwersytetach w Getyndze, Münster i Bonn. Był jednym z głównych inicjatorów i współautorów Deklaracji z Barmen z 1934 roku, dokumentu wyrażającego sprzeciw części niemieckich protestantów wobec Adolfa Hitlera i polityki III Rzeszy. W 1935 został zmuszony do opuszczenia Niemiec, wrócił do Szwajcarii i został wykładowcą w Bazylei, a w latach 60. w Stanach Zjednoczonych.
Dokonania Karla Bartha uprawomocniają jego pozycję jako jednego z najwybitniejszych teologów XX wieku. Był zwrócony w kierunku refleksji dialogicznej, zwłaszcza na początkowym etapie swojej działalności naukowej. W 1922 roku opublikował List do Rzymian – dzieło, które stało się manifestem programowym teologii dialektycznej. W swoich pracach starał się opisać nie tylko relację człowieka do Boga, lecz również istotę wspólnoty ludzkiej poprzez dialogiczną relację jednostki do drugiego człowieka. Wskazywał, że religia nie jest sumą jednostek, lecz opiera się na fundamencie wspólnoty. Pisząc o Bogu, podkreślał, że często spotyka nas „pod postacią bliźniego”, wskazując na konieczność obustronnego dialogu.
