2019

Poprzednie edycje

 

26 listopada FOTORELACJA DZIEŃ 1

10.00–10.45 – rejestracja uczestników

10.45–11.00 – powitanie uczestników

11.00–11.20 – prof. dr hab. Robert Kotowski  Muzeoterapia. Jak to działa?

11.20–12.40 – Stephen Legari From Art Therapy to Museotherapy: The evolution of care at the Montreal Museum of Fine Arts (Od arteterapii do muzeoterapii: ewolucja zagadnień w Muzeum Sztuk Pięknych w Montrealu)

12.40–13.00 – Izabela Karlińska Praktyka Muzealna, czyli edukacja dla wszystkich

13.00–13.30 – prof. Leszek Mądzik  Emocje obrazu – obraz emocji

13.30–14.00 – dyskusja

14.00–14.30 – przerwa (catering zapewnia organizator)

14.30–14.50 – Małgorzata Bundzewicz Bosch rozmawia z Brueglem w Galerii Miodowa

14.50–15.10 – Grzegorz Grabowski Lęk przed ofiarowaniem się – Kazuistyczny przykład pracy psychoterapeutycznej z wykorzystaniem muzeów

15.10–15.40 – dyskusja

15.40–16.25 – oprowadzanie po Galerii Malarstwa Polskiego i Europejskiej Sztuki Zdobniczej

18.00 –  wernisaż wystawy Strach

 

27 listopada FOTORELACJA DZIEŃ 2

10.00–11.00 – rejestracja uczestników

11.00–11.20 – Robert Więckowski Audiodeskrypcja – tłumaczenie interpretacyjne. Konkret i niedosłowność w udostępnianiu sztuki osobom z niepełnosprawnością wzroku

11.20–11.40 – Małgorzata Minchberg Mogę, potrafię, rozumiem – terapeutyczne aspekty edukacji przez sztukę

11.40–12.00 – dr Łukasz Kędziora Okulografia w Muzeum

12.00–12.30 – dyskusja

12.30–13.00 – przerwa (catering zapewnia organizator)

13.00–14.30 – warsztat Małgorzata Minchberg Mogę, potrafię, rozumiem – jak twórczo edukować /dr Łukasz Kędziora Oko artysty i widza 

14.30–16.00 – warsztat Małgorzata Minchberg Mogę, potrafię, rozumiem – jak twórczo edukować /dr Łukasz Kędziora Oko artysty i widza

 

FOTORELACJA WARSZTATY

 

Uczestnictwo w konferencji jest bezpłatne.

Prelegenci

Małgorzata BundzewiczMałgorzata Bundzewicz

Prawnik, artysta malarz, scenograf, artterapeuta, kuratorka wystaw. Studiowała na Wydziale Prawa UJ oraz na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie i na Podyplomowym Studium Scenografii Filmowej, Teatralnej i Telewizyjnej ASP w Krakowie.
Od 1989 roku prowadzi zajęcia z zakresu artterapii przy Stowarzyszeniu na Rzecz Rozwoju Psychiatrii i Opieki Środo­wiskowej.
W 1996 roku założyła i prowadzi Galerię Miodowa, gdzie wystawia prace artystów profesjonalnych i twórców po kryzysach psychicznych. Otrzymała złotą odznakę ZPAP, wyróżnienie Pro Publico Bono. W latach 1992, 1997 i 1998 była stypendystką MKiS. Uprawia twórczość w zakresie malarstwa, rysunku i scenografii. Zorganizowała około trzydziestu wystaw indywidualnych malarstwa i rysunku, m. in.: Wooden Gallery w Chicago, Harstad Gallery w Norwegii, Modern Gallery w Darmstadt, Galeria Sokół w Nowym Sączu, Galeria Centrum Kultury Żydowskiej w Krakowie oraz Galeria Gil. Brała udział w około siedemdziesięciu wystawach zbiorowych m. in.: Salony Malarstwa w Pałacu Sztuk i w BWA w Krakowie, Salon Stulecia w Brukseli, Salon Stulecia ZPAP w Krakowie i Warszawie, wystawy z cyklu „Art Studio Miodowa i przyjaciele” w Pałacu Sztuki i w Centrum Kultury Żydowskiej w Krakowie i wiele innych. Kuratorka wystaw w ramach programu „Schizofrenia – otwórzcie drzwi”, w Pałacu Sztuki w Krakowie. Kuratorka ośmiu wystaw ART MEETING w Tomaszowicach artystów członków ZPAP. Zaprojektowała około dwudziestu scenografii do spektakli teatralnych, telewizyjnych i filmów, w teatrach w Bytomiu, Katowicach, Lublinie, w Studio TV w Katowicach, oraz do filmów fabularnych. Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Gdańsku, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Niemczech oraz w kolekcjach prywatnych w Polsce i za granicą.

 

Grzegorz Grabowski

 

Grzegorz Grabowski

Psycholog, psychoterapeuta. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. Specjalizuje się w pracy z osobami cierpiącymi z powodu depresji, zaburzeń lękowych, uzależnień, a także w psychoterapii systemowej rodzin.

Poza pracą w Sandomierskim Ośrodku Psychoterapii i Psychologii Zdrowia, kieruje Poradnią Terapii Uzależnień, a także pracuje w Zakładzie Paliatywno-Hospicyjnym. Zainteresowany szczególnie uzależnieniami niechemicznymi takim jak hazard, nałogowe objadanie się, uzależnienie od internetu - nowych mediów, drugim ważnym obszarem zainteresowań jest pomoc osobom chorym terminalnie i ich rodzinom.

 

 Iza Karliońska

 

 

Izabela Karlińska

Historyk Sztuki. Absolwentka Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz zarządzania kulturą na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Wieloletni pracownik Biura Wystaw Artystycznych w Kielcach, obecnie kierownik Działu Edukacji w Muzeum Narodowym
w Kielcach. Edukator z kilkunastoletnim stażem. Przez kilka lat prowadząca warsztaty fotograficzne, zajęcia z zakresu upowszechniania sztuki współczesnej  dla dzieci i młodzieży oraz projekty fotograficzne  dla seniorów. Uczestniczka zbiorowych wystaw fotograficznych. Autorka ponad 300 tekstów krytycznych na temat sztuki współczesnej, publikowanych w katalogach do wystaw i czasopismach poświęconych sztuce współczesnej. Autorka cyklu  książeczek edukacyjnych dla dzieci Gdy rodzice byli dziećmi.

 

Łukasz Kędziora

dr Łukasz Kędziora

Doktor nauk historycznych, absolwent studiów doktoranckich z zakresu historii sztuki na Wydziale Nauk Historycznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Absolwent Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza na kierunku historia sztuki oraz historia sztuki o specjalności europejska turystyka kulturowa. Pomysłodawca i współorganizator międzynarodowego Spotkania Naukowego „Neuro-historia Sztuki?” w Toruniu. Stypendysta Università della Calabria, Facolta’ di Lettere e Filosofia, Funduszu Promocji Twórczości ZAiKS, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (dwukrotnie), Fundacji z Brzezia Lanckorońskich, Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego, Prezydenta Miasta Torunia. Kierownik i wykonawca grantów na Wydziale Sztuk Pięknych i Wydziale Nauk Historycznych UMK. Stażysta w The Sainsbury Centre for Visual Arts na University of East Anglia. Autor tekstów naukowych i krytycznych, w języku polskim i angielskim, w tym m.in. wydanej w 2016 roku książki pt. „Wizualność dzieła sztuki. Ocena potencjału neuroestetyki w badaniach historyczno-artystycznych”. Współredaktor publikacji zbiorowej pt. „Sensualność ekspozycji muzealnej”. W 2018 roku prowadził inwentaryzację zbiorów Polskiej Misji w Orchard Lake, USA.

www.lukaszkedziora.com

 

 

 

Robert Kotowskiprof. dr hab. Robert Kotowski
Historyk, muzealnik, kustosz dyplomowany, dyrektor Muzeum Narodowego w Kielcach (wcześniej wicedyrektor Muzeum Narodowego w Krakowie). Redaktor naczelny „Rocznika Muzeum Narodowego w Kielcach”, adiunkt w Katedrze Badań nad Bibliotekami i Innymi Instytucjami Kultury na Wydziale Dziennikarstwa, Informacji i Bibliologii UW. Członek wielu rad muzeów. Autor licznych artykułów i opracowań w zakresie historii oraz muzealnictwa m.in. Nowoczesne muzeum. Dziedzictwo i współczesność, Kielce 2010 (wspólnie z Romanem Batko); Dziewczynka z obrazu. Historia życia Józi Oderfeldówny, Kielce 2014; Muzeum, jako lokalny ośrodek społeczno-gospodarczego oddziaływania, w: Instytucje Kultury, jako ośrodki życia społecznego, red. A. Mierzecka, E.B. Zybert, Warszawa 2017. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się wokół muzealnictwa oraz historii społecznej XX wieku. Pomysłodawca i organizator Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej MUZEOTERAPIA.

 

 

Stephen Legari

 

mgr inż. Stephen Legari

Specjalista ds. Programów Terapii Sztuką w Muzeum Sztuk Pięknych w Montrealu (MMFA). Jest zarejestrowanym arteterapeutą, a także licencjonowanym terapeutą par i rodzin. Stacjonarny program w muzeum, który koordynuje, obejmuje regularne grupy terapeutyczne pracujące w muzeum i przeznaczone dla różnych grup społecznych, superwizję stażystów w zakresie terapii sztuki, współpracę przy projektach naukowych oraz otwarte studio dla społeczności zwane Art Hive. Stephen mieszka w Montrealu w regionie Quebec w Kanadzie.

 

 

 

 

 

Leszek Mądzikprof. Leszek Mądzik

Scenograf, reżyser, malarz i fotograf. Ukończył Wydział Tkactwa Artystycznego w Państwowym Liceum Technik Plastycznych w Kielcach. Studiował historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, od 2010 roku prof. nadzwyczajny. W 1969 założył Scenę Plastyczną KUL. Ma na swoim koncie wiele realizacji teatralnych, które przygotował poza działalnością Sceny Plastycznej, tak w Polsce jak i za granicą. Jest autorem scenografii, które poczynając od 1967 roku, wykonał dla szeregu teatrów w kraju i poza jego granicami. Efektem udziału w międzynarodowych konfrontacjach teatralnych były liczne nagrody i wyróżnienia. Niektóre spośród jego spektakli doczekały się wersji filmowej (Zielnik, Wrota, Wilgoć, Pętanie). Zrealizowano również kilka filmów i powstało szereg publikacji o Scenie Plastycznej Leszka Mądzika. Od 1976 członek Związku Polskich Artystów Plastyków, od 2003 członek Związku Polskich Artystów Fotografików, w 1981 przyjęty został do ITI, zaś w 1983 do OISTAT. W 1986 założył Galerię Sztuki Sceny Plastycznej KUL, w ramach której  zaprezentowanych zostało wiele wystaw wybitnych współczesnych twórców polskiej kultury plastycznej. Jest projektodawcą Muzeum Współczesnej Sztuki Sakralnej w Kielcach, dyrektorem artystycznym RST VizuArt Festiwalu Scenografów i Kostiumografów.  Autor licznych plakatów i grafiki książkowej. Laureat licznych nagród, m.in.: nagrody Polskiego Ośrodka ITI Sekcji Krytyków Teatralnych za wkład do teatru światowego, nagrody Ministra Spraw Zagranicznych RP za osiągnięcia dla kultury polskiej w świecie, Nagrody im. Jana Dormana przyznanej przez Polski Ośrodek Stowarzyszenia ASSITEJ za całokształt dokonań w tworzeniu unikatowego teatru polskiego, nagrody indywidualnej I stopnia za promocję KUL w Polsce i poza granicami kraju przyznanej przez Rektora KUL, Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Medalem „Gloria Artis”, Krzyżem Zasługi Pro Ecclesia et Pontifice. Szeroko zakrojona jest jego działalność dydaktyczna. Prowadził zajęcia ze studentami na zaproszenie uniwersytetów i szkół artystycznych na całym świecie. Jest profesorem w Katedrze Scenografii Teatralnej i Operowej na Wydziale Scenografii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Korzenie jego teatru mają charakter egzystencjalny, odnoszący się do najgłębiej ulokowanych sensów istnienia, miejsca człowieka we wszechświecie, z jego odwiecznym poczuciem kresu, odchodzenia, przemijania i niespełnienia. Ten magiczny - rozgrywający się bez słów - spektakl reżyseruje światło, dopowiada muzyka, organizuje rytm. Widz wkomponowany w mrok, samotny w tłumie, chłonie - przez filtr własnej wrażliwości - widowisko, które fascynuje go grą cieni i rytmicznych ruchów wysmakowanych form plastycznych.

 

Małgorzata MinchbergMałgorzata Minchberg

Artystka wizualna, specjalistka ds. edukacji artystycznej, animatorka kultury, stypendystka MKiDN w dziedzinie upowszechniania kultury, twórczyni projektów edukacyjnych. Edukuje do sztuki i przez sztukę. Zajmuje się pielęgnowaniem postaw twórczych ludzi niezależnie od wieku, wykształcenia czy zdolności. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Rzeźby. Ukończyła również Podyplomowe Studium Pedagogiczne (ASP Warszawa) oraz Podyplomowe Studia Menedżerskie dla Artystów i Animatorów Kultury na Uniwersytecie Warszawskim. Otworzyła przewód doktorski na Akademii Pedagogiki Specjalnej na Wydziale Edukacji Medialnej na temat Interdyscyplinarna edukacja przez sztukę. Była nauczycielem (plastyki, sztuki, historii sztuki) na wszystkich poziomach systemowej edukacji oraz instruktorem sztuk wizualnych. Pełniła funkcję kierownika muzealnego Działu Edukacji w Oddziale Łazienek Królewskich w Warszawie. Laureatka I Warszawskiej Nagrody Edukacji Kulturalnej 2016 za projekt przybliżający sztukę współczesną różnym grupom młodzieży w przestrzeni publicznej i w warszawskich instytucjach kultury (np. zawodnikom Piłkarskiej Akademii Legii Warszawa, mistrzyniom stepowania, matematycznie uzdolnionym gimnazjalistom). Nominowana do w/w nagrody w roku 2017 za interdyscyplinarny projekt o wychowaniu przez sztukę adresowany do kadr placówek edukacyjno-wychowawczych. W 2018 roku nagrodzona WNEK za długofalowy projekt wcielający edukację przez sztukę w Młodzieżowym Ośrodku Socjoterapii w Radości. W 2019 kapituła Warszawskiego Programu Edukacji Kulturalnej znów przyznała nagrodę za wieloletnią pracę szerzenia edukacji przez sztukę wśród kadr edukacyjnych. Wystawiała swoje prace w kraju i zagranicą (Galeria ŻAK w Gdańsku, Art w Płocku, Łaźnia w Gdańsku, Galeria Rzeźby w Warszawie, Academy of Fine Arts Manchester). Uczestniczka plenerów i sympozjów artystycznych oraz licznych konferencji artystycznych, edukacyjnych i naukowych. Autorka publikacji dyplomowej z zakresu pedagogiki pt. "Praca z dzieckiem utalentowanym."

 

Robert Więckowski

 

Robert Więckowski

Literaturoznawca i kulturoznawca, dziennikarz, były redaktor naczelny „Pochodni” – czasopisma wydawanego przez Polski Związek Niewidomych, współtwórca i wiceprezes Fundacji Kultura Bez Barier. Współtwórca „Zasad tworzenia audiodeskrypcji”, od 2009 r. konsultant skryptów audiodeskrypcji do filmów, sztuk teatralnych i dzieł plastycznych. Prowadzi szkolenia z tworzenia audiodeskrypcji i z zasad obsługi widzów z niepełnosprawnością w instytucjach kultury.

Naukowo związany z Uniwersytetem Kardynała Stefana Wyszyńskiego i Uniwersytetem Humanistycznospołecznym SWPS. Badacz literatury polskiej, jej dialogu z innymi tekstami kultury, literackich reprezentacji relacji polsko-żydowskich i wielokulturowości, uczestnictwa narracji literackich w dyskursie pamięci oraz funkcjonowania literatury popularnej. Wśród jego zainteresowań badawczych znajduje się również kwestia wykorzystywania przekładu intersemiotycznego w procesie udostępniania kultury osobom z niepełnosprawnością sensoryczną, zwłaszcza niewidomym i niedowidzącym. Członek AVT Lab (Laboratorium Przekładu Audiowizualnego), Polskiego Stowarzyszenia Studiów Żydowskich i Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego.

 

temat, Mahomed Hassan

TEMAT

Jednym z najcenniejszych, realnych dóbr, które posiada każdy z nas jest kultura. Nie każdy z nas posiada umiejętność korzystania (cieszenia się) z tego, co nas otacza: literatury, muzyki, architektury, rzeźby, filmu, malarstwa…

„… Kiedy korzystam z dóbr ducha, to nie przeżywam złudzenia. To jest prawdziwa część świata, z którą warto obcować, bo ona daje mi poczucie, że mimo wszystkich okropności życia, mimo nieszczęść, cierpień, bólu, niedostatku, jest w tym świecie coś bardzo dobrego i pięknego”[1].                                      

prof. Leszek Kołakowski

 

Muzea XXI wieku, zgodnie z koncepcją projektowania uniwersalnego, zmieniają infrastrukturę, dbają o komunikację, aby nikogo nie wykluczać w dostępie do dóbr kultury. Do tworzenia projektów edukacyjnych uczących patrzeć i czytać teksty kultury zapraszają specjalistów z zewnątrz: metodyków nauczania, terapeutów, psychologów, artystów, dzięki czemu muzea tworzą sieć przyjaznych połączeń kultury ze społeczeństwem.

Główną misją społeczną muzeum jest umożliwić człowiekowi bezpośredni kontakt z dobrami kultury, niezależnie od pochodzenia, kultury, płci, wyznania, wieku czy roli społecznej. Interakcja pomiędzy człowiekiem i muzeum/wystawą/artefaktem kształtuje umiejętności percepcji i wyobraźni, świadomość estetyczną (koncentrację, zdumienie), pozwala wczuć się we własne i obce punkty widzenia.

Czy możemy iść o krok dalej? Czy instytucja kulturalna może stać się miejscem do pracy z osobami dysfunkcyjnymi? Czy przestrzeń muzeum może wspomóc socjoterapię i psychoterapię osoby chorej? Czy muzeum może być bezpiecznym terenem do współdziałania z osobami wymagającymi specjalnego wsparcia?

To tylko kilka pytań, na które będą starali się odpowiedzieć prelegenci konferencji naukowej. Kluczowym założeniem konferencji jest diagnoza środowiska zajmującego się socjoterapeutyczną i psychoterapeutyczną metodą pracy w muzeach w Polsce. Spotkanie wzmocni kręgi działające na rzecz osób dyskryminowanych w dostępie do dziedzictwa kulturowego. Konferencji towarzyszyć będą: demokratyczna dyskusja prowadzona zgodnie z etykietą „The Long Table”, szkolenie oraz prezentacje projektów artystycznych. Poruszane zagadnienia dotykać będą różnych obszarów nauk społecznych: muzeologii, psychologii, socjologii czy antropologii kultury.

cel, Mahomed Hassan

 

CEL

Podczas konferencji będziemy analizować badania nad socjoterapeutycznymi i psychoterapeutycznymi metodami pracy, które wykorzystują zasoby muzeum. Będziemy przyglądać się relacjom między człowiekiem a muzeum.

 Celem konferencji jest:

- zebranie wiedzy i doświadczeń dotyczących wykorzystania muzeum/wystawy/artefaktu w pracy z osobami o utrudnionym dostępie do kultury, szczególnie z wykorzystaniem metod socjoterapeutycznych i psychoterapeutycznych,
- integracja środowiska poprzez stworzenie przestrzeni wymiany myśli i opinii specjalistów – naukowców i praktyków,
- wspieranie i integrowanie osób zaangażowanych we wprowadzanie zmian i dostosowania muzeów do nowej socjoterapeutycznej i psychoterapeutycznej funkcji,
- wyrównywanie szans poprzez zorganizowanie dwóch szkoleń dla wolontariuszy i osób pracujących w muzeach w woj. świętokrzyskim,
- upublicznienie i promowanie autorskich projektów realizowanych w muzeach w Polsce, poprzez udostępnienie ich na stronie WWW oraz publikacji pokonferencyjnej,
- udokumentowanie wydarzenia poprzez stworzenie podstrony ze zdjęciami oraz zapisem audio,
- łączenie środowiska, tzw. zsieciowanie, poprzez portal społecznościowy FB oraz stworzenie przestrzeni networkingowej,
- poszukiwanie i prezentacja nowych języków komunikacji, prezentacja wybranych projektów artystycznych,
- diagnozowanie potrzeb poprzez przeprowadzenie ewaluacji.
 

[1] https://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/spoleczenstwo/11583,2,prof-leszek-kolakowski-o-tym-co-jest-wazne-w-zyciu.read