W Polsce płyty winylowe pojawiły się koło 1899 roku. Do ich wykonania służyły takie materiały jak chlorek winylu, szelak czy ebonit. Co ciekawe, były one produkowane w różnych wersjach kolorystycznych, jednak czarne płyty cieszyły się największą popularnością. Przez kilka dekad ten wynalazek umożliwiający zapis dźwięku był produktem luksusowym, niedostępnym dla każdego. Z tego powodu płyt winylowych używali jedynie przedstawiciele najzamożniejszych warstw społecznych.

W 1924 roku Stefan Żeromski przybył do Hotelu Europejskiego w Warszawie, gdzie został poproszony o przeczytanie  fragmentu swych utworów – Snobizmu i postępu oraz Róży. Pracownicy firmy Barucha Rudzkiego utrwalili głos pisarza, a następnie zapisali go na winylowej płycie. Nagranie trwa dwie i pół minuty z okładem i zajmuje 1/3 szerokości płyty, której średnica wynosi 29 i pół centymetra. Na granatowym tle złotawą czcionką wybito znak i nazwę wytwórni "Odeon" oraz tytuł płyty: "Myśli. Stefan Żeromski". Uwagę zwraca wyżłobiony w środkowej części autograf pisarza.  

W 1929 roku mieszkaniec Krakowa, Czesław Jaśkiewicz, ekonomista i pasjonat muzyki,  zakupił w sklepie Bronisława Rudzkiego  w Warszawie winyl z nagranym przemówieniem Stefana Żeromskiego. Płyta miała zasilić jego domową fonotekę. Kupujący nie spodziewa się, że nabywa obiekt, który w przyszłości będzie stanowił cenny eksponat muzealny. Kiedy po latach ustalił, kto wypowiada się na nagraniu, udał się do Archiwum Dokumentacji Mechanicznej (od 2008 r. jest to Narodowe Archiwum Cyfrowe) i do Polskiego Radia w Warszawie, gdzie to, co mówi pisarz, przegrano z gramofonowej płyty na taśmę. Orginalny egzemplarz właściciel przekazał Muzeum Narodowego w Kielcach, gdzie trafił na ekspozycję w nowoutworzonym Muzeum Lat Szkolnych Stefana Żeromskiego i obecnie stanowi jedną z najważniejszych pamiątek po pisarzu.