Jan Klemens Branicki herbu Gryf (1689-1771) - hrabia na Branicach, Ruszczy i Tykocinie, był jedynym synem wojewody podlaskiego Stefana Mikołaja Branickiego i Katarzyny z Sapiehów. Sprawował funkcje miecznika wielkiego koronnego, hetmana polnego koronnego (1735 -1752), hetmana wielkiego koronnego (1752), kasztelana krakowskiego, wojewody krakowskiego od 1746, chorążego wielkiego koronnego w latach 1724–1746, starosty brańskiego, starosty mościckiego (1744), prezesa Komisji Wojskowej Koronnej. Był jednym z największych polskich magnatów XVIII wieku i ostatnim męskim przedstawicielem rodu Branickich herbu Gryf, właścicielem 12 miast, 257 wsi i 17 pałaców. Został odznaczony hiszpańskim Orderem Złotego Runa.

Mężczyzna w sile wieku ukazany został do talii na szaro-błękitnym tle nieba ze skłębionymi obłokami, zwrócony w trzech czwartych w lewo, patrzący na widza, z ugiętą w łokciu prawą ręką, w której dzierży buławę wysadzaną szlachetnymi kamieniami o głowicy skierowanej ku górze. Z poważnej twarzy modela o czerstwych zaróżowionych policzkach i podwójnym podbródku spoglądają na widza niebieskie oczy, usta częściowo przesłaniają ciemne sumiaste wąsy podkręcone do góry. Czuprynę ma równo podgoloną. Magnat odziany jest w pancerz zbroi i purpurowy płaszcz podbity gronostajami, narzucony swobodnie na lewe ramię. Przez pierś mężczyzny biegnie błękitna wstęga orderowa.

Obraz jest jedną z kilku replik historycznych portretu pędzla Augustyna Mirysa, pracującego na zlecenie hetmana.