Prezentowana rzeźba pochodzi z kolekcji Ludwika Wiktora Kielbassa z Sudołu i przekazana została do Muzeum (wówczas Świętokrzyskiego) wraz z całą kolekcją w 1956 roku. We wspomnieniach Tadeusza Przypkowskiego o Ludwiku Wiktorze Kielbassie zamieszczonych w pierwszym tomie „Rocznika Muzeum Świętokrzyskiego” z 1963 roku, znaleźć można niezwykle interesującą informację dotyczącą omawianego przedstawienia. Wedle autora wspomnień prezentowana rzeźba (jak i inna – Głowa kobiety Henryka Kuny) odlana została ze stopu uzyskanego z miedzianych hełmów wież klasztoru cysterskiego w Jędrzejowie, które spłonęły w 1914 roku podczas wycofywania się stamtąd wojsk carskich. Ponoć ówczesny proboszcz (cystersi wrócili do Jędrzejowa dopiero w roku 1946), ratując resztki hełmów ukrył je, a kiedy wieże odbudowano i nakryto blachą cynową, ocalałe resztki miedzi sprzedał L. W. Kielbassowi, który „marzył o brązach rzeźbiarskich w swojej kolekcji”.
   I tak oto, w tej niezwykle wdzięcznej figurce „zamknięta” została całkiem inna, z pewnością bogata historia.

   Edward Wittig był jednym z najwybitniejszych polskich rzeźbiarzy XX wieku. Wykształcenie zdobył w Wiedniu oraz Ecolle des Beaux -Arts w Paryżu (w pracowni Madeleine Jouvray, uczennicy Augusta Rodina, stąd we wczesnym okresie twórczości widać wyraźne wpływy tego artysty). W latach 1922-1932 był jednym z ważniejszych członków ugrupowania Rytm. W jego dorobku artystycznym znajdują się zarówno małe, kameralne prace jak i przedstawienia monumentalne (m.in. Pomnik Lotników na Placu Unii Lubelskiej w Warszawie, nie przetrwał wojny obecnie zrekonstruowany), liczne portrety czy rzeźby ogrodowe (np. figura Ewy znajdująca się w Parku Ujazdowskim w Warszawie).