W 1901 roku Józef Deskur podarował Henrykowi Sienkiewiczowi dwanaście obrazów z cyklu „Tysiąc nocy i jedna”. Rok później prace trafiły do nowego domu pisarza w Oblęgorku. Na archiwalnych fotografiach z tamtego okresu zdobią one ściany jadalni. Obecnie w zbiorach muzeum znajduje się pięć obrazów z tego cyklu.

W podzięce za dar, 26 czerwca 1901 roku autor Trylogii napisał do malarza:
„Wróciwszy po dłuższym pobycie za granicą do Warszawy znalazłem w mieszkaniu mym 12 obrazów ilustrujących opowiadania z „Tysiąca i jednej nocy”. Nie umiem Szanownemu Panu wypowiedzieć, jaką mi sprawił radość ten wielki dar nie tylko jako dowód uznania dla mojej pracy pisarskiej, ale i jako znakomite dzieło sztuki. Nie zdarzyło mi się dotychczas widzieć obrazów ilustrujących Wschód wykonanych z takim poczuciem i zrozumieniem tego tak odrębnego świata, z taką bajeczną fantazją, a zarazem biegłością artystyczną […].”

Józef Deskur urodził się w 1861 roku w Warszawie. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium i Académie Julian – prywatnej szkole malarskiej, założonej w 1860 roku w Paryżu przez Rodolphe'a Juliana. Po studiach tworzył w swoim majątku w Sancygniowie. Wykonał szereg ilustracji, m.in. cykle: Sfinks, Wojna oraz ilustracje do Bajek tysiąca i jednej nocy. Malował obrazy olejne, głównie portrety. Projektował elementy małej architektury oraz meble.

Księga tysiąca i jednej nocy znana również jako Baśnie z tysiąca i jednej nocy lub Tysiąc i jedna noc stanowi zbiór około 300 baśni, podań, legend, anegdot i opowieści zamkniętych w kompozycyjną ramę legendy o sułtanie Szachrijarze i jego żonie Szeherezadzie. Pochodzą z IX–X wieku i są zaliczane do arcydzieł literatury światowej. Treść opiera się na dawnych opowieściach arabskich, legendach staroindyjskich, epopejach perskich, starożytnych przypowieściach babilońsko-asyryjskich. Baśnie są odbiciem wyobrażeń prostych ludzi na temat życia sfer wyższych.