Radostowa i Łysica to dwa wzniesienia, które zalicza się w poczet „domowych gór” Stefana Żeromskiego. Były one widoczne z podwórka domu w Ciekotach,
który w latach 1871-1883 dzierżawiła rodzina pisarza.

Majątek leżał u stóp Radostowej, można więc stwierdzić, że  spędził  on okres dzieciństwa w cieniu wzniesienia. W jednym z listów do swojej żony Oktawii, Żeromski wspomina o wadze obiektu geograficznego w jego życiu: Góra, pod którą uczyłem się łazić, później składać litery, a później tyle razy leżąc gdzieś
w dolinie czytałem Mickiewicza.(1892 r.)

O wzniesieniu pisarz wspomniał również w Powieści o Udałym Walgierzu, wydanej w 1905 roku: Nad siołem mojem włodyczem i nad jeziorzyskiem – wielka i święta góra, którą czcili ojcowie, miejsc tych osadźce – Radostowa. Strumienie tam płyną z wąwozów leśnych dołami niskimi w kalinach, w cierniach, w głogach. Słońce ranne szuka tam gwaru wód w głębokich trawach.

Druga z widocznych na negatywie gór – Łysica to najwyższy szczyt Gór Świętokrzyskich (614 m n.p.m.). Potocznie nazywana jest górą Świętej Katarzyny,
od nazwy miejscowości leżącej u stóp wzniesienia. Porasta ją część Puszczy Świętokrzyskiej, którą Stefan Żeromski określił mianem Puszczy jodłowej.
Pisarz po raz pierwszy użył tej nazwy w swojej noweli, którą wydano w 1925 roku. Autor tekstu powraca do okresu swojego dzieciństwa, które spędził na Kielecczyźnie. Będąc już dojrzałym mężczyzną wspomina: W uszach moich trwa szum twój, lesie dzieciństwa i młodości, choć tyle już lat nie dano mi go
usłyszeń na jawie! (Puszcza jodłowa, 1925).

słowa klucze: negatyw błonowy, Radostowa, Łysica, "góry domowe" Stefana Żeromskiego