Biesiada

Florian Klemiński (1906–1985)
1936
rysunek tuszem
15,5 x 20,5 cm
sygn. l.d. FKlemiński
MNKi/GR/1274

Rysunek Biesiada Floriana Klemińskiego jest z całą pewnością ilustracją prasową. Narracyjna forma przedstawienia sprawia, że widz czuje się jak uczestnik spotkania w restauracji, gdzie trzej panowie ubrani we fraki toczą rozmowy i palą cygara, siedząc przy nakrytym stole. W tle dostrzec można sylwetkę kelnera serwującego napoje. Ulotność tej sceny uświadamiają kłęby dymu, unoszące się nad głowami bohaterów, czy spontaniczny gest – dłoń położona na przedramieniu towarzysza. Mimo że ilustracja wykonana jest piórkiem „na szybko”, nieco karykaturalnie, świetnie oddaje realia życia w dwudziestoleciu międzywojennym i rozrywek, którym oddawała się polska socjeta.

Autor pracy, Florian Klemiński, rodowity Poznaniak, urodził się 16 marca 1906 roku. Edukację plastyczną rozpoczął w wieku 11 lat w prywatnej szkole rysunku i malarstwa. Po ukończeniu szkoły powszechnej, w 1920 roku, podjął naukę w warsztacie rzeźbiarskim, a następnie w Zakładzie Artystycznym Malarstwa Kościelnego i Dekoracyjnego. Od 1925 roku studiował w Szkole Sztuk Zdobniczych na kierunku malarstwa dekoracyjnego i witrażownictwa, którą ukończył w 1930 roku. Należał do grona wyróżniających się studentów. Uczestniczył w licznych konkursach, zdobywając nagrody i wyróżnienia.

Otrzymał stypendium na dalsze studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, z którego nie skorzystał. Przez rok pracował pod kierunkiem wybitnego scenografa Leona Dolżyckiego w Teatrze Wielkim w Poznaniu. Od 1934 do sierpnia 1939 roku jako ilustrator współpracował z tygodnikami poznańskimi: „Kurierem Poznańskim”, „Orędownikiem”, „Ilustracją Polską”.

Jego rysunki, zarówno do bieżących wydarzeń, jak i opowiadań czy powieści publikowanych w odcinkach, ukazywały się w ówczesnej prasie obok prac tak znanych ilustratorów jak Gwidon Miklaszewski, Leon Prauziński i Wit Gawęcki. Na ogół były to realistyczne, czarno-białe scenki rodzajowe w dosłowny sposób oddające treść, pod względem formalnym odwołujące się do stylistyki formizmu – tzn. kubizujących stylizacji przedmiotów określonych wyrazistym konturem.

Po 1945 roku Klemiński aktywnie zaangażował się w życie poznańskiego środowiska plastycznego, realizował prace z zakresu wystawiennictwa i grafiki użytkowej, pracował w pracowni konserwatorskiej Muzeum Wielkopolskiego. W 1948 roku objął stanowisko kierownika artystycznego w wydawnictwie „Merkuriusz”.

Był artystą niezwykle wszechstronnym. Przez ponad pół wieku zostawił pokaźny zbiór prac z zakresu malarstwa, grafiki użytkowej, a przede wszystkim rysunku.

Pasjonował się również sportem, zwłaszcza pływaniem. W 1950 roku przejął obowiązki trenera sekcji pływackiej Klubu Sportowego „Warta” i jako trener brał udział w zawodach międzynarodowych kadry narodowej. Jedną z wychowanek była jego córka, wielokrotna mistrzyni Polski. To właśnie poprzez osobę Alicji Klemińskiej-Kozłowskiej, znanej trenerki trójboistek i pływaczek, Florian Klemiński był związany również z Kielcami, które często odwiedzał. Tutaj podczas gościnnej wizyty zmarł nagle 27 grudnia 1985 roku w wieku 79 lat.

Warto nadmienić, że prezentowany rysunek trafił do zbiorów Muzeum Narodowego w Kielcach w 1991 roku jako przekaz Funduszu Daru Narodowego. Funduszu utworzonego w 1989 roku z inicjatywy reżysera Andrzeja Wajdy, ówczesnego senatora RP, w celu zebrania środków, w tym darów rzeczowych, na wspieranie m.in. oświaty i kultury.

Oprac. Małgorzata Osobińska

Bibliografia

Kudła D., Florian Klemiński 1906–1985. Malarstwo–Rysunek, Poznań 1988.

Lubelski T., Wajda, Wrocław 2006, s. 288.

Ozdoba-Kosierkiewicz W., Nowe nabytki. Gabinet Rycin, „Rocznik Muzeum Narodowego w Kielcach” 1993, t. 17, s. 292–293.

Pawłowski A., Florian Klemiński. Grafik, malarz i …trener pływania, „Echo Dnia” 1990, R. 20, nr 4, s. 3.

Pieniążek-Samek M., Nowe nabytki. Dział Rycin, „Rocznik Muzeum Narodowego w Kielcach” 1995, t. 18, s. 276.