Posadzka zajmuje całą powierzchnię wnętrza trójnawowej krypty XII-wiecznego kościoła romańskiego w Wiślicy. Niedekorowaną jej część stanowią pola między bazami kolumn a północną i południową ścianą krypty oraz część pomiędzy ołtarzem a ścianami apsydy. Przestrzeń całej środkowej nawy zajmuje rytowana posadzka o kompozycji przyporządkowanej architekturze krypty. Granice i podział wewnętrzny kompozycji zostały określone przez stopień ołtarza, mur zachodni krypty oraz przez rozstaw baz i szerokość ich plint (kwadratowych lub płyt pod bazą kolumny).
Kompozycja posadzki składa się z dwóch zbliżonych do kwadratowych pól z przedstawieniami postaci ludzkich, które wypełniają oba pola nawy środkowej. Pola oddziela od siebie bordiura, która ma szerokość plint baz. Powierzchnia całej posadzki wynosi około 9 m², jej długość to 412 cm, natomiast szerokość 244 cm (mierzone w najdłuższym i najszerszym miejscu). Od południa i północy podwójne grube linie oddzielają bordiury od pól oraz stanowią ich ramy zewnętrzne. W polu zachodnim, pomiędzy podwójną linią zamykającą bordiurę, oddzielającą oba pola, a przedstawieniami postaci, znajduje się dodatkowa linia tej samej grubości. Powierzchnia posadzki pomiędzy bazami południowo-wschodnią i północno-wschodnią, z przestawieniami lwów, nie jest oddzielona od wschodniego pola. Natomiast w tym samym miejscu oraz przy linii oddzielającej pole wschodnie od bordiury południowej biegnie łaciński napis. Od zachodu posadzka kończyła się przy ścianie i schodach, te znajdowały się na osi kościoła. Podłoże ściany stanowi odcisk naroży ciosu widoczny na krawędzi zachodniej posadzki.
_.jpg) Romańska posadzka w Wiślicy – Płyta Orantów (XIIw.) |
%20grudzie%C5%84%201986%20r.%20(wyk.%20W.Kurdziel)_.jpg) Rzut krypty I kościoła romańskiego z posadzką w podziemiach kolegiaty. Rejestr stanu zachowania posadzki (po konserwacji) grudzień 1986 r. (wyk. W.Kurdziel) |
