W Dziennikach pod tą datą 22-letni Stefan Żeromski napisał:
„Wziąłem dziś moje papiery z gimnazjum. Więc…vale! Szkolna ława dźwigać mię już nie będzie. Rzuciłem ją nie z triumfem – cicho, smutno, bardzo smutno. Wszystko, co daje, w co bogata młodość przeddwudziestoletnia, przeżyło się tu. Gimnazjum, w które wrosłem sposobem życia i przyzwyczajeniami – od dnia dzisiejszego poczyna być wspomnieniem. Przyrosłem do mundura i nie będę umiał chodzić swobodnie, jako homo civilis”.
Żeromski w ten sposób żegnał się ze szkołą, w której spędził niemal 12 lat. Tutaj zawiązał przyjaźnie, które przetrwały wiele lat. Tutaj zdobywał wiedzę. Z czasów gimnazjalnych pochodzą jego pierwsze próby literackie – wiersze, dramaty, przekłady z literatury rosyjskiej. Nad początkami twórczości młodego pisarza czuwał jego ulubiony nauczyciel, polonista – Antoni Gustaw Bem. Literat zadebiutował w roku 1882, publikując w „Tygodniku Miód i Powieści” (nr 32) wiersz Pragnienie, zaś w „Przyjacielu Dzieci” ukazał się utwór Piosenka rolnika.
Wyjeżdżając z Kielc miał za sobą wiele trudnych doświadczeń szkolnych i domowych, utratę rodziców, materialny niedostatek, fascynujące przyjaźnie i przygnębiające rozczarowania, szaleństwa młodości, pierwsze porywy serca.
Z gimnazjum otrzymał świadectwo, w którym stwierdzono, że Żeromski uczęszczał tam w latach 1874–1886 i został dopuszczony do egzaminu dojrzałości. Dokument ten wydano 10 maja 1886 roku w związku z podaniem Żeromskiego o zwolnienie ze szkoły.
 |
 |
